Hij heet eigenlijk Tychikus van Lucifers Delight, en is een echte Belg. Altijd gebleven! De liefste hond van de wereld, maar dat vindt natuurlijk iedereen van zijn hond, kat of leguaan. Yquem dankt zijn naam aan zijn mooie kleur, en was zeker niet altijd lief.

Ik weet nog goed dat hij net bij ons was, Isabel lag in het ziekenhuis, Okky was 8 weken oud en met Imelda thuis in Abcoude en ik liet Yquem en Batard uit in een natuurgebiedje bij de Bijlmer. Max in de buggy, een mooie koude dag. Ineens ben ik Yquem kwijt en zie nog net in de verte wat spetters achter het riet omhoog komen. Ik laat Max, vastgesnoerd in de buggy, staan en ren vooruit, richting een klein vennetje. Yquem was over het ijs gelopen en natuurlijk in het midden er doorheen gezakt. Onmogelijk om eruit te komen, raakte die arme hond bevangen door de kou, en deed steeds minder moeite om eruit te komen. Met een soort oerkracht ruk ik een jong boompje uit de bevroren grond en ga te water, me met behulp van de boomkluit een soort weg naar het midden banend. F…ing koud, maar in een moordend tempo, bereik ik de bevroren hond, het water ook bij mij aan de lippen. Ik grijp ‘m in z’n nek en samen gaan we terug naar de kant. Ik ren, totaal verkleumd, naar Max, die schaterend van het lachen nog steeds een paar 100 meter terug staat te wachten, en met z’n allen rennen/rollen we naar de auto. Imelda, koud 4 dagen uit de fillipijnen, begrijpt er niets van, maar binnen een minuut sta ik geheel aangekleed, met Yquem in m’n armen, onder een warme douche. Alles komt goed, en ’s avonds vertel ik het hilarische verhaal aan mijn in de haast opgetrommelde schoonmoeder (jonge vader met dreumes en baby, jonge moeder accuut in het ziekenhuis, we hadden hulp nodig!), die de volgende ochtend direct Martin Gaus belt. 3 weken later, het was ook wel echt nodig, kon ik een volledig getrainde en gehoorzame Yquem ophalen, die sindsdien over mijn schoenen plaste als ik thuis kwam. Een moordhond!

Yquem is dood, lang leve Yquem.