Amsterdam huilt als chef Wil Demandt besluit ‘zijn’ Bordewijk te verkopen om te gaan genieten van zijn oude dag. Niet dat ze het hem niet gunnen maar oh wat was dat een fijn restaurant met een prettige sfeer, mooie wijnkaart en bovenal geweldig eten. Wat moeten we nu? Domenica, die de plek aan de Noordermarkt heeft ingevuld, is ook fijn, vorige week zelfs nog beloond met een Bib Gourmand, maar Bordewijk, ondanks de akoustiek, is bij velen jarenlang favoriet geweest. Enfin…

…niks enfin, er is goed nieuws! Wil heeft de potten niet aan de wilgen gehangen maar kookt nog steeds. Weliswaar niet meer op een vaste plek maar wel bij de mensen thuis, en bij hoge uitzondering op locatie. Die uitzondering was er in de afgelopen 2 weken twee keer, namelijk in de kookboekwinkel van Mevrouw Hamersma in de hoofdstedelijke Pijp. Meneer Hamersma verzorgt de wijn, mevrouw Demandt doet de assistentie en oude rot in het vak Monique de meer dan uitstekende bediening. Aan tafel zit een bont gezelschap van acteurs, fotografen, (kook-)boekschrijvers en een enkele arts (2) en nadat een van de aanwezige gasten klaagt dat hij te oud is voor dat door-mekaar-heen-gillen krijgen alle gasten omstebeurt de kans iets over zich zelf te vertellen en vooral te vertellen wat hun leukste moment was van de afgelopen maand. Er gaan wat wenkbrauwen omhoog, “moet dit” denk ook ik bij mezelf, maar alras blijkt het een schot in de roos en laveren we met een lach en een enkele traan door het geweldige menu van chef Wil.

We starten beneden al bij de bubbels (Crémant de Bourgogne van Dominique Gruhier, F, 2017) met wat huisgemaakte terrine de campagne en zure zult (zie boven), eenmaal boven komt er een combinatie van krokante lamszwezerik met rauwe makreel, ‘platte kaas’, gemarineerde lamsoor, gezouten zeekraal en geconfijte citroen, waar meneer Hamersma een Château Barbanau uit Cassis bij (F, 2020) bij schenkt.

Wil doet zijn roots eer aan met het tweede gerecht, Limburgse asperges met langoustines, merg-sur-canapé en een kardinaalssaus (kreeftensaus) waarbij een Riesling van Albert Boxler (F, 2020).

Tijdens het opeten van de gerechten is er heel kort tijd om behalve te genieten even bij te kletsen met de buren, zo gauw de borden leeg zijn geeft de laatste spreker het stokje weer door. Pièce is zuiglam van de boerenmarkt ‘en navarin’, met lamsmerguez, polenta, kleine tuinboontjes en lamsjus met salie, ik houd ervan, en helemaal van de rode wijn, een Château-neuf-du-Pape (rode Rhône dus) van Domaine du Banneret (F, 2015), een krachtpatser in een kloeke grote fles (magnum).

Het wordt spannend want ik heb Ron toegezegd bij het Michelin Chefs Dinner te zijn vanavond in het Okura hotel, wat godbetert al om 16:00 begint. Spijt, spijt, spijt want daardoor mis ik niet alleen de prachtige kazen van Kef, maar vooral de rabarber met aardbeien, frambozen, verveine, pistache-ijs, crème Anglaise en amandelkrullen. Tegen die tijd zit ik alweer, na een vreselijke Uber-rit, in de congreszaal van het Okura om me heen te kijken me afvragend waarom ik toch altijd teveel dingen op een dag tegen elkaar aanprop. Zonde..

Wil je hier nu ook een keer bij zijn, ze gaan meer middagen organiseren met chefs, meld je dan aan via de site of ga er gewoon af en toe een boek (mijn boek!) kopen en laat terloops vallen dat je heel graag een keer mee-eet. Doen!!

Oh ja, het portret van Wil en de foto van de keuken zijn van fotograaf Kees Rijken die ook aan tafel zat.