Laatste dag, beetje brak van gisteren, want na het diner bij Theo heeft ons busje ons toch nog even afgezet bij de lokale disco, de Apo, en was het toch ineens weer half 4. De zondagochtend bestaat uit koffertje pakken, ontbijten met een lieve mevrouw die wat voor ons wil en gaat betekenen in Vietnam, en een busreisje naar The Deck, een kwartiertje buiten de stad. Theo is zo ongelooflijk blij dat we weer gaan, zijn lichaam geeft signalen dat hij nu echt te ver gaat, dat hij ons heeft uitgenodigd voor de lunch. Vriend Allan Scott (sauvignon blanc, AUS, 2007) staat al te popelen, en na een kleine detox-cocktail in de vorm van een glas vers watermeloensap staat de gebakken foie gras voor Rem en de verse dus rauwe Vietnamese loempia’s met tonijn voor mij, voor ons neus (delen die hap!). 

Wat volgt zijn sate’s van bamboe met gemarineerd lam, en we kijken, 8 man sterk, licht glazig over de Saigon River. Terug in de stad is er nog een laatste shoppingexpeditie richting Ipa-Nima en mother Teresa, en dan is het toch echt klaar. Denken we! 2 dames uit ons gezelschap gaan nog even de net aangekochte spulletjes in de koffer stoppen, maar komen de kamers niet meer in. Ze laten de tas met spullen voor de deur staan, en gaan even naar beneden om nieuwe sleutels te laten maken. Tja, als je uitcheckt beneden werkt de electronische sleutel niet meer…. Terug gekomen met nieuwe sleutels is de tas natuurlijk verdwenen, het zal die irritant stinkende jongen van gisteren uit de Apo wel weer zijn geweest, we waren toen ook al een telefoon kwijt….. enfin, hotel op zijn kop, videobeelden van de gang worden gecontroleerd, personeel wordt aan de tand gevoeld, de eerste koppen rollen al bijna, als blijkt dat de dames op de verkeerde verdieping zijn uitgestapt, en de tas nog keurig voor de deur staat, alleen een meter of 8 lager. Never a dull moment (de verdwenen telefoon zat overigens gewoon in iemand zijn broekzak). 2 uur later glijdt de Vietnamese bodem onder ons vandaan, en laten we 90 kids, onze geweldige Theo, en een super-stad achter.