Even een tussendoortje, nog geen tijd gehad voor de rest van Limoux.

Omdat het niet altijd kaviaar kan zijn, wordt ook saai, en ik vriendin Iens te lang niet heb gezien, volg ik haar naar restaurant Vlaar in ’s Graveland. Waar vroeger het Wapen van Amsterdam zat hebben ze de boel er een beetje uit gesloopt en er een heldere frisse zaak van gemaakt. Er komt een lieve mevrouw vertellen wat de huiswijn is (chardonnay met iets anders, t’is net sauvignon blanc…) en we krijgen de lunchkaart. Buiten de kaart om is er een menu du marché, maar we gaan beiden voor de vitello tonato, waarna Iens aan de tortellini gaat en ik aan de mij favoriete boeuf bourguignon. De vitello is braaf en wat saai, maar eigenlijk prima, en we keuvelen lekker over van alles en nog wat.

We nemen nog een glaasje en daar komt het pièce. Iens haar tortellini drijft in een soort mosterdsaus, wat niet zo op de kaart staat vermeldt, en mijn boeuf smaakt overdadig naar rozemarijn. Echt niet lekker overdadig. De aardappelpuree met wat knolselderij is prima, hoewel ik niet helemaal snap wat de getourneerde courgette daar op doet, en er ligt nog een streepje paprikacoulis naast, wat contact maakt met het zwarte papieren servet dat zorgt dat het pannetje boeuf tijdens het transport niet van zijn plaats komt. Het geheel maakt, buiten de tsunami van rozemarijn, een wat rommelige indruk. Als de lieve mevrouw komt vragen of alles naar wens is vertellen we onze bevindingen. “Goh, jammer, maar we gaan er mee aan de slag, de keuken is altijd erg blij met feedback…”. Als ik haar nogmaals vertel dat ik het echt niet lekker vind, en 3 happen heb gegeten, neemt ze alles mee waarna ze komt vragen of we dan misschien nog wat ruimte hebben voor een dessert….. We delen een koude sabayon van Grand Marnier met een lange vinger en vragen de rekening. Natuurlijk staat daar alles op vermeldt, natuurlijk betalen we keurig, terwijl de eigenaar aan de bar, meneer Vlaar zelf, ons na de vraag “was alles een beetje naar wens” aanhoort en een lulverhaal begint dat hij vroeger zelf chef was en hoe moeilijk het is om met mensen te werken. Enfin, klachtoplossing op zijn Hollands, hoewel hij ons wel, als we nog een kwartier buiten staan te ouwehoeren, uitnodigt om zondag op zijn “lentekriebels” te komen (als ik dat woord op Google opzoek staat het voor “een vrolijke campagne op basisscholen rond relaties en seksualiteit…..”).