CLF is me voor, met zijn reactie op de knoflookpers. Ik was net van plan vandaag te schrijven over dit waanzinnige wonder van vernuft.
Wel, dan maar een kort verhaaltje over Verre, het restaurant van Gordon Ramsey hier in Dubai, ik sta namelijk helemaal niet op de Woonbeurs, die is goddank alweer achter de rug!
Verre dus, in het Hilton hotel Dubai Creek. Gordon komt hier zelf 3 keer per jaar om de boel een beetje te controleren, en heeft hier waarschijnlijk een van z’n betere protégé’s staan. Vroeger was dit ene Angela, die nu één van zijn restaurants in London runt, 2 sterren meen ik. De maître d’Hotel is frans, de sommelier italiaans en de rest van de bediening tweetalig (engels-frans).
We beginnen met een paar snackjes ; twee met foie gras op elkaar geplakte aardappelchips, een soesje met truffelcrème en wat baby breadstickjes met aubergineprut en een iets te zoute vismousse. Prima, vooral die chips. We krijgen het menu, bestellen en leggen uit dat ik nergens koolhydraten in wil en Isabel een absolute truffelallergie heeft (want smerig). Binnen 4 minuten heeft zij (en wij ) dan ook een klein ui-prei soepje voor haar neus, met, jawel, truffelcrème. Ongelooflijk maar waar. Haar soepje wordt snel omgewisseld voor een bouillonetje met een brunoise van groentes.
Ondertussen ben ik even naar de plee geweest, dacht dat ik een sms kreeg, en laat zo m’n 2 weken oude telefoon in de pisbak vallen. Nokia gaat koppie onder, ik probeer nog wat ter plekke te redden, maar hij geeft geen kik meer. Aan tafel halen we m’n schatje helemaal uit elkaar, en dat is de status waarin hij zich nu, 13 uur later, nog steeds bevindt. Straks maar eens even proberen. We gaan door met een soort tataki van tonijn, gerold door zwart sesamzaaad, op een doorzichtig velletje van ingelegde radijs met tonijn, een soya dressing en een streepje honing met mosterdzaad. Mooi, maar geen smaaksensatie. Hierna een gebakken coquille op een klein stukje gecarameliseerde varkensbuik, met een iets te zoete, maar toch wel heel erg lekkere velouté van coquilles. We drinken een unoaked chardonnay uit 2004 van Kim Crawford (NZ). Volgens mij heb ik nog niet verteld dat de invoerrechten op alcohol hier in Dubai zo belachelijk hoog zijn dat ieder lullig flesje wijn welhaast onbetaalbaar is. Vandaar veel australisch en nieuw-zeelands, en dan maar unoaked zodat niet meteen je hele mond vol hout, vet en boter zit.
We gaan door. Lamsrug, mooi rosé, op een stukje lamsschenkel (beetje hetzelfde idee als bij de coquille met de varkensbuik), met winterse groentetjes en een lamsjus met thijm. Klassiek maar perfect. De dames hebben handgehengelde (line caught) heilbot, met een coquille, asperges, gebakken watermeloen en een beurre blanc van Muscat de Beaumes-de-Venise en citroen. Zij drinken een wat zwaardere chardonnay (hout) en ik een glaasje rood (ik heb geen idee meer). M’n moeder sluit af (wij kijken toe) met een crème brulée met een compôte van rode vruchten. In de crème zijn, heel cool, gedroogde stukjes aardbei gestoken. Bottom line; prima, voor Dubai top. Het is geen Hospital Road (Gordon in London), maar stukken beter dan The Dorchester, waar ik vorig jaar met Ricardo zat (ook van GR, ik geloof dat de eerder genoemde Angela hier nu chef is). Naast mij zit een man die begint te klagen dat hij alleen nog maar terug komt als GR er zelf is, dat hij jaren in Barcelona heeft gewoond en dat Ferran Adria hem heeft leren koken, ha ha. Hij weet helemaal niets van eten, zegt dat de crème brulée uit een pakje komt omdat hij niet door en door warm is ( ??). Zijn amerikaanse vriend, die de hele avond tijdens het eten met zijn linkerarm ergens bij zijn knie zat (let maar eens op, de amerikaan in een restaurant is te herkennen aan het eten met maar 1 stuk bestek, en verstopt de andere arm ergens diep onder de tafel, waar of niet Coen?) doet er nog een schepje bovenop door over de beperkte wijnkaart te klagen. Zeikerds.
We nokken af, na een prima avond.
