De Ugly Duckling zit in het hart van het bescheiden Chinatown in Victoria. Een paar dagen eerder koop ik er nog stomtoevallig een kop koffie aan het raam van wat later onze tafel blijkt te zijn (en waarom zou je die plek overdag als je dicht bent ook niet gebruiken. Er staat al een espressomachine, alles wat je verder nodig hebt is een lieve mevrouw en het (extra) geld stroomt binnen), dus dat is makkelijk terugvinden.
T’is een mooie tent, sereen ingericht, lekker aan de ogen, en we mogen als eerste (en enige) gasten een plek uitzoeken. We hebben overdag al contact gehad, ze vragen van tevoren of je het Tasting-menu wil hebben (ja) en of er dan allergiën zijn (ja), en ze wilden iets meer weten over mijn opmerking “no funny stuff from the sea” waarmee ik wilde aangeven dat zee-egel, anemoon en rauwe abalone door de vrouw worden teruggestuurd.
We starten met een stukje warm melkbrood, waanzinnig, met daarbij boter van o.a. mosselen van Salt Spring Island, cool bedacht maar smakeloos.
De salade van organic ‘Saanich’ baby groentes (Saanich is een plaatsje verderop) met huisgemaakte silken tofu is echt lekker, maar de smaken dringen niet echt door wat komt zeker ook doordat het gerechtje slechts bestaat uit 2 kleine hapjes.
De huis-gerookte Sockeye zalm is top, de zalm dan, maar de smaken verdwijnen totaal als je ze mengt met de wilde bramen (4), waarvan er 2 zoetzuur zijn, de zure venkel en de 500% te zwaar aangezette bramenbouillon, die niet alleen te heftig maar vooral ook veel te zoet is. Jammer.
Er is een keuze tussen de in-house gemaakt sesamnoedels (gemalen sesam gemengd met gluten, zie boven),of ‘sweet&sour’ foie gras met Okanagan perzik en brioche (supp. $ 15). Allebei lekker, maar als je de gerechtjes wilt delen heb je ieder een normale hap sesamnoedels en een mini-hapje foie.
Ik had er ter referentie iets naast moet leggen op de foto, maar het stukje foie past makkelijk in een klein lucifersdoosje. Okanagan is overigens een gebied van 21.000 vierkante kilometer waar 300.000 mensen wonen. De grootste stad is Kelowna, momenteel de kern van de grote bosbranden. Ze doen er hier allemaal heel bijzonder over op de menukaarten en in de winkels, maar het is hetzelfde wanneer wij bij elk stuk groente of fruit ‘Westland’ zouden toevoegen.
De in boter gepocheerde heilbot met brandade uit de kidde en geraspte lap cheong (Chinees worstje) is superlekker. Punt! (het gerecht had wat misschien wat meer smaak mogen hebben roept de kniesoor).
De Tannadic Farms (Comox Valley) ribeye is erg lekker, zeker met de witte miso, chili-olie en relish van geblakerde ui, hoewel de laatste wel iets meer smaak zou mogen hebben, maar de ‘Vancouver Island sweet corn velouté’ is weer zo mierzoet dat ik die na 1 hap laat liggen.
“To clean the palate” is er een sorbetje van lekker zuur rood fruit, top, waarna nog meer perzik uit Okanagan, nu met abrikoos, chiffon cake en ijs van bacon, geparfumeerd met een sprietsje rozemarijn-parfum. Topgerechtje!
We eindigen met de rekening, daarbij een veel te zwaar aangezette macaron met steranijs èn een fortune cookie (there is no greater wisdom than kindness).
Het is allemaal heel goed bedoelt bij Ugly Duckling (dat klinkt dodelijk) en technisch ook best goed, alleen blijven de smaken achterwege. Het is het allemaal net niet, terwijl het samen met Marilena tot de duurdere restaurants van het eiland behoort (en ze het zelf op Google “Victoria’s most exquisite fine dining” noemen).
Ugly Duckling|543 Fisgard street|Victoria|Canada