Na een licht teleurstellende ervaring van een dim sum ontbijt laten we de boel even wat zakken om om 14.30 de tea te gaan gebruiken in het Browns hotel. Het Browns hotel is naar zeggen het oudste hotel van London en is open sinds 1837. De Victoriaanse stijl is hier, bezijdens een moderne vazen-met-bloemen partij volledig bewaard gebleven, ondanks (of mede door) dat ze het een paar jaar geleden voor 24 miljoen pond hebben opgeknapt.

Ik was hier ruim 20 jaar geleden, moest een das lenen bij de portier en mocht daarna bij de gratie gods naar binnen, als ik maar wel mijn jas aanhield tot aan tafel. Tijden veranderen, Max en ik hebben beiden een jasje aan en een das in de binnenzak, maar de buurman komt binnen op sandalen onder een short… tja!

De ontvangst is waanzinnig, zo ook het tafeltje bij de haard, de bediening meer dan voorkomend en de (jasmijn)-thee lekker. We gaan voor de Traditional Afternoon Tea, niet voor de ‘Tea-Tox’ Healthy Afternoon Tea, het is immers de eerste keer voor Max hier, en starten met een “eiermayonaise” op waterkersbrood, Aberdeenshire smoked salmon op malt brood, sugar pit brisket op witbrood, atlantic prawn op “caraway maize bread”, coronation chicken op een mini-bagel, en whipped goat’s curd op tomato foccacia. Dit is slechts het hartige deel, allemaal kleine “fingersandwiches” en andere frivoliteiten, maar toch.

Door met de warme sultana en natural scones met huisgemaakte aardbeienjam en Cornish clotted cream, waar net zoals bij de hartige snackjes keurig wordt gevraagd of het genoeg is, en of we meer willen (doen ze niet lullig over).

We sluiten af met een limoen, citroen en sinaasappel macaron, chocolade en frambozentaart, limoen en kumbawa cheesecake, aardbeien-basilicumtaart en een mini-worteltjescake. Althans dat denken we…

Als we al dit geweld geproefd hebben komt er nog een cake, de famous Browns sponge cake, die helemaal niets met een spons te maken heeft, eerder met een steen. Hij is wel vreselijk lekker, maar na een mini-plakje moeten we helaas bekennen dat het echt te veel is. De licht teleurgestelde maître raakt niet in paniek, maar haalt een hagelnieuwe , in een Browns’ doosje uit de keuken, voor vanavond!

Als ik vertel dat dat best lastig is in je handbagage, een vers taartje in een doosje met een handvat wat er binnen een minuut afscheurt, gaat hij terug naar de keuken om met een soort enorm aluminiumfoliepakket terug te komen. Hij heeft het ding met doos en al 18 keer in folie laten rollen, onmogelijk om mee te nemen maar we bedanken hem hartelijk. We geven de cake aan de taxichauffeur die ons naar het vliegveld brengt en ons bezweert dat hij hem ‘s avonds op gaat eten.

De buurman met de short is de enige dissonant van de middag, gelukkig zit hij buiten mijn beeld, maar verder is de Browns een enorme aanrader.

foto’s op Facebook