De vrouw heeft een verrassing…, “donderdag om 12:45 klaar staan dan gaan we wat leuks doen, althans ik denk dat je het leuk vindt”. Ik opper nog dat we gaan lunchen waarop ze keihard begint te lachen: “jij denkt ook maar aan één ding”, en ze kent me. Niet lunchen dus, wat goed uitkomt want ik heb net de tweede proefsessie van Porterhouse in de benen, althans in de maag. Ik roep nog dat we naar de nieuwe James Bond gaan, en ze moet weer lachen, maar nu wel iets anders…

In Hilversum rijden we via wat achterstraatjes naar het Filmtheater en voordat ik het weet zit ik achterin de zaal en kijk ik naar The Truffle Hunters.

The Truffle Hunters is een documentaire over de witte truffel (de tuber magnatum pico), niet te verwarren met bijvoorbeeld de tuber melanosporum (zwarte wintertruffel) of de tuber aestivum (de zwarte zomertruffel). Ik ben niet zo van de truffels en dat komt omdat in 99 van de 100 keer die synthetische gore truffelolie wordt gebruikt, maar een baveux omelette met verse tuber melanosporum is niet te versmaden. Witte truffel ben ik eigenlijk ook geen liefhebber van, de calvinist in me vind het sowieso te duur, en de smaak en geur is zo intens dat die alles overheerst.

Het feit dat de vrouw, die werkelijk gruwelt van truffel, een andere tafel in een restaurant vraagt als mensen naast ons iets eten met truffel, me naar een truffelfilm meeneemt duidt dat dit iets bijzonder is, en dat klopt. The Truffle Hunters gaat over het hele verhaal van de witte truffel uit Alba. Van het zoeken, het vinden, het verhandelen tot aan het moment dat het over de verse pasta wordt geschaafd. Het zoeken en vinden neemt 85% van de documentaire in beslag en verteld het verhaal van o.a. Carlo, Sergio en Aurelio en hun honden Birbia en Titino. Het is een ontroerend verhaal over hun liefde voor de natuur, voor hun honden, hun ouderdom en hun ideeën over geld, tijd en de wereld

Terwijl de ene via het slaapkamerram ontsnapt aan zijn bazige vrouw om in het holst van de nacht naar truffels te zoeken, besluit de ander helemaal met zoeken te stoppen, terwijl de derde verteld dat hij het geheim van al zijn goede truffelspots meeneemt in zijn graf.

Het is een prachtige film met prachtige beelden en een tempo waar je in het begin even aan moet wennen (zo langzaam) maar heel prettig blijkt. Je krijgt een klein kijkje in de maffia-achtige achterstraatjes-handel en in de gourmand die geniet van zijn spaghetti al tartuffo maar uiteindelijk draait het om die paar oude mannetjes. Meesterlijk!