Hartstikke leuke week maar na een korte nacht, uurtje, weer lekker naar huus. Het afscheid in Turkije viel niet zwaar, mede dankzij de Whopper op de luchthaven en daarna het olie-lekkende stuk kip van Popeye, en na het obligate geklap-na-een-geslaagde-landing weer lekker op Nederlandse bodem. Het non-zomerweer valt goed, eindelijk koelte, en na een snelle blik op kantoor, een Hocrasje en een koffie’tje is het alweer tijd voor een tukje (gesloopt…). De man van de CV doet verwoedde pogingen me te storen, wat ook lukt, maar ik val een tweede keer weg, waarna hij me na een uur wakker brult. Goddank betreft het hier een droom, de man is al lang weg, ik moet mijn vrouw aan de keukentafel hebben gehoord.

Gaat dit verhaal nog ergens over…? Ja, want daarna heb ik de pannen maar weer eens opgetild en ongelooflijk lekker gekookt voor mijn Vietnamese vriend Theo en zijn Franse liefde. Zoek het “lekkere” vooral in de eenvoud, en niet in mijn inbreng, althans niet vandaag. Stuk entrecôte (aanbraden in de pan, kwartiertje op 180°C en 20 minuten nagaren op de werkbank), crushed potato’s (Celavita gekookte aardappelen platdrukken en aanbakken in olijfolie, zout en peper en doorgaren in roomboter, dank je Ron), mesclun met vinaigrette en uitgebakken spekjes, Roma tomaatjes met 20 jaar oude balsamico, wat wil je meer? Reypenaer, reblochon en crottin de Chavignol met die bizar lekkere boter uit de Camargue, waar de zoutkorrels de waterdruppels zo ongeveer uit persen…. Glaasje Anayon, Belondrade, Bièrzo Pétalos, Chateau de Pauillac en om half 12 iedereen naar huis en bed. Topavond!