De laatste dag in Buenos Aires en in plaats van dat we aan de de halve koeien van de “parilla” nemen wordt het nog één keer sophisticated eten, bij Tegui, no. 49 op de World’s 50 best, net voor hekkensluiter Hof van Cleve.

Tegui bevindt zich in de wijk Palermo, een half uur door de prachtige stad, en 5 minuten na de gereserveerde tijd komen we aan bij een hole in the wall. Zwarte gevel, dikke deur en heel klein de naam. Cool! Aanbellen en naar binnen, waar het een stuk minder cool is. De kleine hal puilt uit van de gasten, allen met een glas bubbels in de hand, terwijl de aanpalende eetzaal vol staat met lege tafels. Na een kwartier wachten in de hal waarbij we steeds tegen het lessenaartje van de hostess worden geduwd, vraag ik maar of we misschien ook iets mogen drinken, en dat mag. De gasten na ons krijgen overigens automatisch een glas. Na 3 kwartier wachten in de te kleine ruimte zeg ik dat ik 2 weken geleden mijn enkelband heb gescheurd (wat zo is) en vraag ik of we misschien aan tafel mogen, en dat mag ook. Een rare situatie waarin je je als gast totaal niet welkom voelt. Enfin!

We zijn met zijn zessen en zitten tussen de bananenbomen in de patio, half overdekt, prima, behalve dat je dus door 4 grote ruiten ziet dat iedereen binnen veel aandacht krijgt, en wij dat buiten anders beleven. Dat gevoel verdwijnt als een vrolijke Frans zich over ons ontfermt en dat de hele avond met veel kennis van zaken blijft doen.

De amuses bestaan o.a uit een ingekerfde wortel met een wat onduidelijke smaak, een zilt blaadje met heerlijke gel van citroen en de rest is eigenlijk te donker om te zien. Onwijs iritant overigens dat je niet alleen voor de foto’s licht nodig hebt maar ook om het gerecht goed te zien. Er komt nog een tweede amuse, donkere peultjes met een frisse crème van doperwten, en we gaan beginnen aan het tasting menu.

Eerste gerecht is een geweldige crème van schapen-ricotta met saus van rauwe boontjes, Argentijnse bloemetjes en kruiden, echt superlekker. We drinken er een redelijk zeldzame Gewürztraminer van Rutini bij (Argentinië, Mendoza, 2015), die het goed doet. Door met oester met schuim en poeder van wakame, zeekraal en schijfjes appel, ook een mooi gerecht,

waarna één van de toppers van de avond; gepekelde sardine met pickle van radijs en een klein cupje watermeloensoep (foto boven). Top!

 

De tartaar van nandoe (Argentijnse kleine struisvogel) op quinoatoast kan me niet heel erg bekoren, de tortellini met artisjok met crème van gefermenteerde citroen en Argentijns brood weer wel, tot het grote plezier van onze vrolijke ober, übertrots is hij op deze “legend” van de Italiaanse immigranten.

De krokante ansjovishuid met citrus-segmenten is ook top,

daaronder een stukje rog-wang met witte biet, sinaasappel en tomaat, wat lekker is maar waarbij ik iets van een verbindende saus mis. De eendenborst met Argentijnse bamboe, ananas en cassavepuree is het enige gerecht wat echt tegenvalt, eigenlijk gewoon saai. Technisch prima maar het mist spanning. Dat zit wel, spanning, in de groene aardbeien met meringue van eucaliptus en vlierbloesemijs en zeker ook in de gepocheerde perzik met ijs van mais, en kamillesiroop. De kamillesiroop is zo mooi ingedikt en op smaak gebracht dat ik zou zweren dat het honing was, maar het is 100% kamille (en suiker).

De koffie duurt uren en is een hele doordruppelshow aan tafel, en uiteindelijk is het half twee (we waren 20.35 binnen) voordat we de rekening krijgen. Te lang!

Resumerend; lekker gegeten maar de Argentijnen hebben een raar gevoel voor gastvrijheid. Een van de tafelgenoten zei misschien wel een beetje terecht:”ik heb het gevoel dat wij er voor hun zijn in plaats van dat zij er voor ons zijn, een beetje een egoprobleem”. Dat gaat misschien wel ver, maar ik snap nog steeds niet waarom we bijna drie kwartier als haringen in een ton moeten wachten alvorens plaats te nemen op een leeg terras, sorry…, patio!

Oh ja, deze twee stonden nog onderaan het menu, waarvan acte!

“please take memories, not pictures”  en   “What happens in TEGUI stays in TEGUI”