Bij het afscheid bij Pierre Gagnaire vraag ik de maitre of hij nog eet-tips heeft en hij zegt meteen dat we naar Stay moeten in The One & Only Palm. Ik cancel de Thai en we gaan naar de Palm.

De Palm is een opgespoten stuk land voor de kust, in de vorm van een palmboom, volgeplempt met grote hotels, appartementgebouwen en huizen. Omdat ook hier de palmen niet tot in de hemel groeien staat een deel van de hotels nog leeg of zelfs in de steigers en rijden we hele stukken door een spookstad. The One & Only is wel klaar, ziet er prachtig uit en is goddank niet zo arabisch kitsch zoals zoveel andere hotels, malls en zelfs viaducten…

Ik heb om 8 uur gereserveerd maar we moeten er beslist om 7 uur zijn, anders kan het niet doorgaan. Hijgend komen we kwart over binnen, “Ah…, mister Jaspers, we were waiting for you…”, waarna er tot half 9 niets gebeurt en we de enige gasten zijn.

Anyway, welkom in het prachtige Stay (welcome to stay, hahaha…), chef hier is Yannick Alléno van Le Meurice*** in Parijs, voorwaar geen kleine.

De amuses, ook hier krijg je die op het moment dat je kont de kussens raakt, bestaan uit een soesje met èn van comté met lardo, een crunchje met gerookte zalm, een balletje van foie met chorizo (niet te proeven), en een lepeltje panna cotta van zoete mais (ook lastig te proeven).

Stay kent 2 manieren om lekker te eten, 7 signature voorgerechten en 7 signature hoofdgerechten òf lam, rund, kalf, vis of kreeft van plancha of grill, met daarbij keuze uit 3 aardappels, 5 groente en 4 sauzen. Omdat we Yannick willen “proeven” gaan we voor de signatures en start ik met de shellfish cassolette met groene curry, paddestoeltjes en prei.

We drinken een glaasje chenin blanc van Ken Forrester (Stellenbosch 2009) en ik krijg 3 schelpen met coquilles die flink naar knoflook smaken, met daarbij een rijstpuddingkje met nori. Het klopt niet, foutje..! Ik mag het opeten, wat ik niet helemaal doe, en krijg na een paar minuten alsnog een heerlijke groene curry met kokkels, scheermessen èn.. paddestoeltjes.

Op aanraden van de maitre proeven we de velouté van tofu met nori, gember en limoen, die een beetje lijkt op het rijstpuddingkje bij de coquilles, maar wel super verfijnd is.

In de lekkerste tent van Ibiza, een tapasbar in de hoofdstraat, dronken we deze zomer een Flor de chardonnay van Laus (E, 2008), en die drinken we nu weer, bij een langzaam gegaarde John Dory (zonnevis) met avocado, koriander, citrus en pilav rijst. Het is precies wat het is, perfect gegaarde vis, 3 stukken rijpe avocado, wat citrus, een hint koriander en heerlijke pilav, maar ik mis een beetje saus, een vetje, wat spanning… Het is correct, meer dan, maar een tikkie saai.

Een messenleggertje van chocolade met een crunch, een bolletje witte chocolade op een koekje, gevuld met fantastische vloeibare cheesecake, en een perfect krokante maar van binnen zachte canelé is de voorbode van de “unique pastry library concept”, een grote tafel met koeling achter ons met een vrouwelijke patissier die daar sur place de desserts maakt. De gérant wil dat we daar gaan kijken en zelf de boel samenstellen, maar aangezien hij ons de keuze geeft uit 10 verschillende dessert-mogelijkheden zal dat uitzoeken wel meevallen, en we zitten er vlakbij. De marshmellow van en met framboos is heerlijk, zo ook de badchocolade met hazelnoten die aan tafel wordt stukgeslagen, de sinaasappel genoise cake met Grand Marnier en nougatine is correct, maar ook hier mis ik weer wat saus.

Het is een heel verhaal geworden, want ik hink op 2 benen. Het is niet de Alléno die ik ken van Le Meurice, maar dat is denk ik ook helemaal niet de bedoeling. Het is gewoon prima eten voor een hele nette prijs. De wijnen, daar proberen ze je een poot mee uit te draaien, maar met Zuid Afrika en Spanje loop je geen risico. Lekkere avond!