Robbert Veuger (Aan de Poel) en ik, samen met nog een paar honderd (wellicht duizend), waren altijd ongelooflijke fans van het Spiehuis in Soest. Ik heb er een paar keer over geschreven, ik vond ‘t het fijnste restaurant van het land.
Klassiek, altijd top-producten, en een gastvrijheid die geen grenzen kende. Aan al het moois komt natuurlijk een einde, en toen de gebroeders Herfst, ruim 50 jaar ter plekke in het vak èn zonder opvolging, ‘an offer they could’nt refuse’ kregen, grepen ze die kans aan en vertrokken ze om lekker van de oude dag te gaan genieten. Zo gezegd-zo gedaan zou je denken, de laatste maanden was een tafeltje in Soest een hot ticket, maar ze hebben door het vroegtijdig overlijden van een van de broers, Harrie (de chef), de rit net niet kunnen afmaken.
Het is een maand of 9 verder (Harrie overleed in juli 2023), Veuger heeft een ideetje, en binnen 5 minuten ontploft zijn telefoon en zit Aan de Poel afgelopen zondag mudvol gasten die nog één keer bij het Spiehuis willen eten. Harrie is er natuurlijk niet meer, maar zijn rechterhand Erwin wel en die staat in de keuken om de 2-sterren koks van de sterrenzaak de kneepjes van het echte klassieke koken bij te brengen. De zaal ziet er uit als een plaatje, bij gebrek aan beddenpannen en Friese staartklokken liggen er Perzische kleedjes op tafel, aan alles is gedacht, zelfs aan de klassieke toques (de koksmutsen, hier gedragen door patron en een van zijn rechterhanden).
De kundige bediening is deze middag uiteraard in handen van de dames en heren van Aan de Poel, maar dan wel bijgestaan door Ron, Irene en Els, de meer dan gastvrije ‘voorkant’ van het oude Spiehuis*.
Alle toppers passeren de revue. De zoute koekjes zijn identiek, evenals de olijven, een kleine amuse van tartaar en daarna meteen mijn gedroomde combi van Hollandse garnalen (met cocktailsaus) en paling, aangevuld met gerookte zalm. Deze stond nooit op de kaart maar werd door velen zo besteld. Top!
2de gerecht is de fameuze sole à la Meunière (zeetong molenaarsstijl), de meeste koks hadden deze nog nooit gemaakt, er moesten zelfs speciaal pannen voor worden gekocht hahaha. De tongen worden zoals te doen gebruikelijk aan tafel gefileerd door het echtpaar Herfst, terzijde gestaan door chef Stefan van Sprang en zijn zoon Jens, de remouladesaus ernaast is om te sterven zo lekker.
De tarte Tatin van appel met lever en een portsaus benadert het ‘origineel’ uit Soest, maar is, eerlijk is eerlijk, beter dan ooit (waarvoor dank aan van Sprang junior, de eerder genoemde Jens).
Pièce is tournedos Stroganoff, waar stiekem nog een kleine ribeye naast ligt en een bizar goede wijnsaus overheen gaat, met natuurlijk de fameuze gebakken aardappelen (zie helemaal boven), what else (lees hier hoe je die aardappelen maakt).
Toe zijn er aardbeien Romanoff met het lekkerste vanille-ijs ever (uit de Pacojet).
Het is een wild feest allemaal, en niet alleen door ‘la nourriture’ maar ook omdat de muzikale twee-mans formatie rond het hoofdgerecht is afgestapt van de covers van Neil Diamond en La Streisand en het Hollandse repertoire heeft ingezet. Het blijft nog lang onrustig aan de Handweg…
* Ik heb het over het oude Spiehuis, maar er is ook een nieuw Spiehuis, van binnen hetzelfde, er schijnt geen spijker aan te zijn veranderd. De kaart is nog altijd klassiek en er wordt gekookt door Sidney Heinze, voorwaar geen kleintje. Uit angst voor verandering ben ik er nog niet geweest maar ik hoor dat het goed is.