Laatste dag alweer, time flies when you’re having fun. Ik ben enorm opgeschoten, maar nog niet klaar. Vanmiddag geluncht met m’n vriend Domingo, bij zijn moeder, fava’s a la Catalana (tuinbonen met spek en bloedworst). Vanavond zit ik bij mijn vriend Quim, die samen met Sergio een snackmar heeft, een uitgebreide tapasbar, in het centrum van Rosas. 21 stoelen en dan zit het echt vol, en in de zomer nog een terras. Sergio is een voormalige souschef van El Bulli, zoals ik al eerder meldde. Quim ken ik al m’n hele leven, we zijn net zo oud en hij is de zoon van Marguerita, eigenaresse van de strandtent/restaurant waar ik in de zomer woon.
Het eten is hier geweldig, er zijn altijd nieuwe wijnen, je zit aan hoge krukken en wat je niet in de open keuken kunt zien wordt met een soort webcam weergegeven op een flatscreen boven de bar. Heel wat anders dan Can Pollo, de kroeg die hier vroeger zat. Ik begin met wat chips met paprikapoeder en azijnschuim (Sergio is in zijn schuimperiode) en een glas rode cava. De volgende tapita’s zijn 3 gevulde olijfjes, piment, ansjovis en boquerone (ingelegde sardine). Quim opent een fles Petrea blanco, 80% chardonnay, 20% xarello, van Mas Comtac (E, Penedès, 2002), heerlijk!
We gaan door met een gelei van jabugo (ham) met daarop een doperwtensoepje, slagroomschuim en een stukje uitgebakken jabugo. Weer heerlijk. Sergio zit vol grappen, dus in het licht van de naderende zomer krijg ik 3 hele kleine bikini’s (tosti’s) met cepes en mozarella, sobrasada (soort chorizo uit Mallorca) en emmenthaler, en jabugo met brie. Grappig, hoewel alleen de eerste echt smaak heeft. De volgende, heavy, tapas is patatas bravas, een soort Pluk’s potatoes met pikante tomatensaus en schuim van aioli. Waanzinnig, maar wat ik al zei, heavy! De brandade de morue (stokvis) met pijnboompitten, rozijnen en bieslook, is excuise zoals altijd. Ongelooflijk creamy, niet teveel knoflook en niet te zout. Meesterlijk! De gebakken zeeduivel met honing-aioli is lekker maar niet spectaculair, evenals de gebakken foie gras met crème van garbanzos en een stamppotje van aardappel en bloemkool. Quim vraagt of ik een dessert wil en ik zeg hem dat ik het pand niet verlaat voordat ik nog de Niki Lauda heb gegeten, calemares a la romana met inktvisinkt door het beslag (…look like the ears of…). Sergio kijkt een beetje pissed, was al aan het opruimen, maar gaat door de knieën. Het toetje is een estofado van rode vruchten met roze peper en kokosschuim. Ik eindig, in plaats van koffie, met een glaasje Par, vino naranja van Bodegas Iglesias (E, broer van?) een met sinaasappellikeur verstevigde wijn, die niet echt ergens over gaat, maar gewoon onwijs lekker is. Na het maken van wat nieuwe Haagse vrienden besluit ik het anker te lichten. Mooie avond, hoop schuim!