Op 27 maart kondigde ik al aan dat het een zware week zou worden, afscheid nemen van Ron Blaauw restaurant en Ron’s Gastrobar welkom heten, en dat in de week dat de vrouw ook nog eens 50 wordt, met alles wat dat met zich meebrengt (emoties!).

Niets is minder waar! Het afscheid ging soepeltjes op vrijdag, rustig 2-tje in de hoek, een paar gouwe ouwes, wat dingetjes alvast van de nieuwe kaart, heerlijke relaxte avond met nog een vineuze verrassing in de vorm van een Vila Santa Reserva van J, Portugal Ramos (P. 2009). De foto’s staan op Facebook!

Gisteren was andere koek! Na 4 dagen schildereren, bekleden, tegelen, lampen vervangen, tafelbladen schroeven en alles wat er bij een metamorfose komt kijken is het om 18.00 zo ver. Ron Blaauw stapt in een nieuw leven, geen schilderijtjes meer, geen 16 ingrediënten en 24 handelingen per bord meer, gewoon lekker toegankelijk en betaalbaar eten.

Een bak kritiek heeft Blaauw over zich heen gekregen, o.a. van nestor Joop Braakhekke, Giel Beelen en Alain Caron, maar hij heeft een brede rug. Zo zou hij niet dankbaar zijn geweest tegenover Michelin, geen eigen stijl hebben ontwikkeld en een jatmoos zijn, lees de publicaties (o.a. Het Parool van afgelopen dinsdag), ik vind het meer een ziener, iemand die vooruit kijkt en ziet dat het bijna geen haalbare kaart meer is om met 14 man dagelijks een steeds kleiner worden groep gasten in de watten te leggen voor best een hoop geld. De tijd is er niet naar, de gasten blijven deels weg, tijd voor verandering! (ik kan nog uren doortikken over alle zeikerds, doe ik niet).

Botanic gin, elderflower tonic, rilletes van gans, geconfijte varkenswang en komkommers in het zuur van Oos Kesbeke, dat is pas een begin. De bar staat vol, elke tafel is bezet, er hangt een nieuwe vibe en het voelt als een swingende tent.