Na ons geannuleerde tripje na kerst en mijn 3 maanden gedwongen bed-rust (de knie, remember), is het dan nu echt de hoogste tijd en zakken we een weekje af naar het heerlijke huis van vriendin H in La Croix Valmer (naast Saint Tropez). Het is nog vroeg in het seizoen dus nog niet zo achterlijk druk, althans dat denken we, dus tuffen we op Koningsdag naar Lyon, slapen daar op een spijkerbed zonder spijkers en eten een prima hapje bij Abel.

De volgende dag is het door naar de kust, waar het regenen net is begonnen (rode draad tijdens de eerste 5 dagen van onze week). Het is hier verder heerlijk. Fijn huis met ditto keuken èn bizar uitzicht, dus het wordt lekker veel zelf koken. De dochter is mee en heeft me gevraagd om wat kookles. Elke dag…

Ik maak een keer kip, een keer pasta, een keer ribeye op open vuur, en na een zware lunch een keer een heerlijke Niçoise, maar de dochter zie ik nooit in beeld hahaha.

We eten ook nog wat buiten de deur, het is immers vakantie, maar dat is niet altijd even geslaagd. Le Club 55 heb ik al behandeld, pakken we meteen de eerste dag vanwege het weer, maar 3 dagen later bij Plage de l’Orangerie valt het vies tegen. Liefdeloos op het bord neergepleurd eten wat als je het terugstuurt (de echt-niet-lekkere zalmtartaar) gewoon op de rekening blijft staan. Als pleister op de wond krijg je dan een bordje met 5 kleine dessertjes. Goede truc want zo blijft het dure gerecht van € 32 lekker op de rekening staan. Niet okay!

Bij La Brigantine de volgende dag is het een stuk leuker. Dit is de strandtent van het in hetzelfde dorp (Gigaro) gelegen Lily of the Valley Hotel, en het eten heeft een Italiaanse inslag. Als we de arrogantie van de kelner even hebben beteugeld, het lijkt potdomme wel de eerste dag van het seizoen zo zenuwachtig en gehaast zijn ze, hebben we een supermiddag. Lekkere Croquetes (ham-kaas met veel citroen, geweldige burrata fumé met groente, porchetta, mosterdzaad,

en een 3de versie van de vitello tonato (ik was hier eerder), die er weliswaar ieder jaar iets minder aantrekkelijk uitziet maar nog steeds superlekker is (de bovenste foto is nu, daaronde de 2de en daaronder de 1ste keer).

Mijn risotto primavera, met morilles en gerookte straciatella, is lekker qua smaak maar lijkt meer op rijst met een natte saus dan op risotto. De mega-ravioli met ossenstaart in bouillon die de dochter neemt, met pijnboompitten en 30 maanden oude Parmezaan, is superlekker. Fijne plek!

De laatste avond eten we, traditie-getrouw, bij Café de Paris aan de haven van Saint Tropez. Alle spulletjes zijn al ingepakt en zo kunnen we morgen vroeg naar Spanje waar we nog 3 dagen gaan kijken of de zon wèl kan schijnen.

Bij Café de Paris is het eigenlijk altijd fijn. Het eten is net een fractie te duur, maar wel erg lekker, en je ziet hier natuurlijk A1. Je hoeft niet eens echt op te letten maar er speelt zich de hele avond een soort theater voor je neus af, wat een volk…

De slakken zijn zoals ze horen, en de wagyu-bavette uit Australie met sauce Béarnaise is waanzinnig (en dat voor ‘slechts’ € 48).