Maar eerst even iets anders!
Dit jaar geen ellenlange lijst van namen van mensen die ik al het goede wens. De lijst was eigenlijk nooit compleet en wie gaat zichzelf nu helemaal opzoeken. En dan de teleurstelling als je er niet bij staat… Nee, niet meer dus. Maar wel een zeer hartelijk gemeend GELUKKIG NIEUWJAAR aan iedereen die dit leest.
En nu gaan we verder, want het is gewoon een nieuwe dag, net zoals gisteren en morgen…
De regelmatige bezoeker heeft het natuurlijk gelezen, een maand of wat heb ik met mijn moeder en de vrouw geluncht bij Roberto’s en echt happy waren we niet. Om niet altijd alleen maar juichend over alles te schrijven heb ik een paar voorbeelden gegeven van dingen die we niet echt top vonden. Roberto Payer leest mijn blog ook en mailde me direct hoe vervelend hij e.e.a. vond. Waar gehakt wordt vallen spaanders en na wat onderzoek bleek het inderdaad Murphy’s law te zijn waarin we waren terecht gekomen. Hij bood direct aan, onder het motto “niet goed geld terug” de lunch te compenseren, wat natuurlijk geenszins de bedoeling was. Uiteindelijk hebben we “gesetteld” voor een nieuwe lunch, met mijn moeder èn Roberto. Revanche dus.
Op een mooie dinsdagmiddag in december schuiven we om 13.00 uur sharp aan. De Italiaanse serveerster staat ons al op te wachten, en enkele minuten later arriveert ook wervelwind Roberto in de zaak. Voor wie Roberto niet kent, hij is GM van het hoofdstedelijke Hilton hotel, hoog in de Hilton-organisatie, houdt zich bijvoorbeeld ook bezig met het te realiseren Waldorf Astoria op de Herengracht, praat 5 kwartier in een uur máár is ook in anderen geïnteresseerd, onderhoudend en een groot liefhebber van het goede leven.
2 uur na aankomst zoeven we het parkeerterrein weer af, operatie geslaagd, revanche gelukt!
