Ik leerde Ricardo kennen in 1990.

Ik wist wie hij was, had zijn foto ooit in de Lekker zien staan, met een klein rood brilletje op zijn hoofd, en herkende hem direct toen ik op een goede dag in Le Garage binnenkwam. Ik denk “wat doet die daar nou”? Een chef met een Michelinster in een weliswaar geweldige brasserie…, maar genoot ondertussen van zijn voortreffelijke keuken.

Een tijdje later begon ik met vriend Mike een restaurant op het Max Euweplein, Juffrouw Jannie, en al snel gonste het in de stad dat we mensen zochten. Niemand minder dan de getalenteerde chef van Ede solliciteerde en ik begreep er wederom niets van. Als de dood om Braakhekke te schofferen zei ik nee, maar het was al te laat, Ricardo had al opgezegd bij Le Garage.

Een restaurant wat we zouden bevooraden vanuit onze 2 eetwinkels werd ineens serieus, met een echte keuken, en een echte chef. Ricardo kwam bij ons in dienst en dat was het begin van een 2 jaar durende samenwerking waarin ik enorm veel geleerd heb.

 Culinair, vineus, hoe het moet, en hoe het niet moet. Wat meteen duidelijk werd was Ricardo zijn mateloosheid. Maakten we een wijnkaart dan stond er Mouton Rotschild en Yquem op de kaart, maakten we een grappa kaart dan hadden we er meteen 100, Armagnac, sherry, noem het en we hadden het in een ruime sortering, mijn kelder puilt nog steeds uit. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat Ricardo wel altijd de eerste was die de voorraad vanuit eigen collectie startte, sporttassen met rinkelende flessen werden binnengedragen, maar de volgende dag kwamen de eerste leveranties ook binnen.

Mateloos, goed en beter bestaan niet, het moet het beste zijn. Die mateloosheid heeft hij op gebied van koken, daarom zijn we hier, op gebied van wijnen, ik ken weinig mensen met zo’n fabelachtige kennis; werken, vaak is 14 uur per dag gewoon niet genoeg, en als je zo naar hem kijkt dan zie ik nog wel een paar dingen, het is nooit “een beetje.”

Na de periode Juffrouw Jannie verdween Ricardo een beetje uit beeld, letterlijk en figuurlijk, want hij viel eerst maar eens even een kilo of 40 af, maar toen hij in Wales werkte haalden we de banden weer aan en kwam hij één keer per jaar bij me koken. Hot-tickets deze avondjes, waar meerdere wijnimporteurs graag aanschoven. Ricardo kookte de sterren van de hemel, zij zorgden voor het mooiste uit hun kelders. Pulligny Montrachet van Leflaive, Meursault charmes van Comtes Lafon, Ricardo zorgde dat wijn en spijs elkaar vonden en stond vanaf de zijlijn te genieten. Dat mateloze  kwam ook hier weer aan bod. Kilos Engelse kaas kwamen er uit zijn rugzak, double magnums prachtige wijnen, “wat moet ik ermee, in mijn eentje zuip ik zo’n grote fles nooit op”. Geweldige avonden, dat zul je begrijpen!

Toen Ricardo terug kwam uit Engeland begon ik het ineens te begrijpen, hij wil gewoon ergens werken waar hij zich lekker voelt. Hij is wars van pretenties, sterren interesseren hem niet, mooie producten, goed eten en een fijn team.

Ik zie Ricardo, sinds hij terug is uit Engeland, minder dan voorheen, en ik moet jullie tot mijn schande bekennen dat ik nog nooit in Neva gegeten heb. Ik heb een paar keer gebeld, maar dan is Ricardo net die dag vrij en dan hoor ik aan zijn stem dat hij het heel a-relaxed vindt als ik kom terwijl hij er niet is.

Hij figureert in meerdere van mijn boeken, en hij heeft nu dan zijn eigen boek. Ik ben ongelooflijk blij dat we nu eindelijk echt inzage krijgen in de geheimen van zijn beste gerechten, hoewel ik bang ben dat het toch echt zijn persoonlijke touch is dat een gerecht van goed naar beter en uiteindelijk best brengt.

Een eer vindt ik het ook, om als zijn oude baas het eerste boek in ontvangst te mogen nemen, en ik hoop en weet eigenlijk wel zeker dat zijn mateloosheid ook hier weer positief naar voren komt.

Toen ik maandagavond aan Joop Braakhekke vertelde wat ik gisteren ging doen, richte hij zijn ogen ter hemel en zei met een zucht, “Ricardo…., jaaaaa, wat een talent….

Ricardo, van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal!!