Niet voor het eerst komen we in dit culinaire walhalla van de Costa Blanca. De eerste keer was ik hier met Marco (2008), zo geweldig, ik liet meteen mijn laptop achter uit pure verbazing. Twee jaar later was ik hier met dezelfde groep als nu, weer erg goed, en de laatste keer was met de vrouw (2014), dus dit is de 4de keer.

We zijn om 20:30 de eerste gasten, worden in de tuin neergezet voor de borrel, krijgen een magazine waarin gevouwen de kaart (een A4-tje) en mogen aangeven wat we niet willen.  Vamos empezar (we gaan begonnen) zoals Ferry veel roept.

De smokey meringue met foie uit de kidde is bizar goed, en zo ook de ijskoude tartaar van white shrimp met crème van ajo blanco en olijfolie, en van de donut (buñuelo) met pompoencrème en truffel, met consommé van pompoen, vallen we bekant van de stoel, wat een begin!

We gaan naar binnen waar we starten met gemarineerde wilde wortel met koude crème van bacon. De wortel solo is niet bijzonder, maar samen met de crème erg goed. Ferry is teleurgesteld dat de gamba de Denia niet meer op het menu staat maar we krijgen ‘m toch. Thermic schockfreezed en daarna ontdooit in zeewater Leuk, maar de spinazie-consommé met schuim van gamba-bisque maakt het gerecht.

Onze tourguide heeft er een extra gerechtje tegenaan gegooid, de iconische Cuba Libre (2001, zie boven) van foie gras, gelei van Coca Cola en citroen granité, bizar lekker, zeker met de Malus Mama cider uit Baskenland (gemaakt van 6 verschillende appelrassen). Tot nu toe hebben we the time of our life.

Volgende gerecht, eigenlijk kun je het dat niet noemen, is een proeverij van 3 verschillende soorten tonijn die al sinds binnenkomst op een tafeltje staan te zweten. 6 maanden gezouten buik van rode tonijn die à la minute wordt uitgesneden, gerookte tonijn-jerky, èn gedroogde “zwarte” tonijn met gedroogde kruiden.

Als ik heel eerlijk ben zijn we er unaniem over uit dat het allemaal niet lekker is, vooral de eerste is puur vet. Er komt nog een plakje gestoomde tonijn in Saint blad waar dan wel weer een waanzinnige saus overheen gaat,

waarna een mini groene salade op een stukje schuim, wat ook weer prachtig en vooral lekker is. Mmmm…

De oester op (lokale)-Albufera rijst met pesto is lekker, met de stukjes zeewier hebben ze iets gedaan wat ze fantastisch maakt, en de gerookte paling met glasaal en consommé van paling (hier krijg ik de dierenbeschermers op mijn dak, maar de bediening bezweert dat dit allemaal mag in Spanje) is geweldig, alhoewel dat goud op de paling niet mijn ding is.

Er gaat iets mis; Ferry laat zich een oude Rioja aanbevelen die hij niet top vindt. Giel beaamt het, ik ook, en Gijs (Gijs is into oude wijnen ) zegt dat ‘ie okay is. Er wordt door sommelier Patrick overal wat ingeschonken en we blijven erbij, Peter sluit zich ook aan, dat we de wijn niet lekker vinden. “Just not our taste” zeggen we, maar er gebeurt niets. Uiteindelijk komt sommelier Patrick met een andere wijn nadat ik hem heb uitgelegd dat ik een “luscious” wijn wil (ik maak naar hem een plastische vergelijking met iets anders wat ik ook graag luscious zie…). Terwijl het pièce allang naar binnen is komt er een jonge schrale wijn, ook die plank wordt misgeslagen.

Het gerecht wat we krijgen is moeilijk, het lijkt wel of we weer in een soort experiment zitten, net als bij de tonijn. Een tuintje met groen dat je niet kunt eten (Peter had dit vroeger bij zijn treinbaan) met daarin een haasje van krokant deeg met heerlijke levercrème ertussen. Hiernaast, en aangeduid als 2^de gerechtje, een hazensoep met knoflook die enorm naar paddenstoelenpoeder smaakt. Daaronder een lepel hazenpeper met truffel en als laatste een lange lepel met luchtig “brood” van hazenbloed. We vinden er allemaal niets aan, Peter roept zelfs dat dit niets meer met eten heeft te maken. Even voor de duidelijkheid, 2^de signature dish die door iedereen maar half wordt opgegeten en wordt uitgehaald zonder iets te vragen of te zeggen. 3 Michelinsterren en geen woord…

Patrick hebben we hierna eigenlijk niet meer gezien maar de sfeer zit er bij de rest van de bediening goed in terwijl ze de desserts op tafel knallen (ik maak geen grap). De maitre, die we eigenlijk na het opnemen van de bestelling niet meer gezien hebben (dat A4-tje waar we eigenlijk alleen een gang aan hebben toegevoegd) weet ons nog net bij de poort een “thank you, bye, hope to see you again” na te roepen maar dan staan er al 2 van de 5 op straat. 4de en laatste keer.