Onder de goede voornemens dit jaar bevonden zich niet alleen “gezonder leven en wat minder wegen”, maar ook “meer leuke dingen doen”. Nu zijn deze als je bezeten bent van eten en drinken moeilijk te combineren, maar daarin ligt ook weer de uitdaging. Jullie denken natuurlijk allemaal al dat ik een soort leven als een luis op een zeer hoofd heb, ik ben niet ontevreden, maar ik werk ook best wel een beetje. Ik vind het altijd moeilijk om dit in tijd, prestatie of welke andere graadmeter dan ook uit te drukken, maar ook ik ben op zaterdagavond gewoon moe. Gesloopt zeg maar. Enfin, meer leuke dingen doen, dus toen Marco vroeg of ik donderdag mee ging lunchen zei ik meteen ja. En toen ik hoorde waar, helemaal. Quique Dacosta in Denia, wereldtop. Wekkertje om 5.20 en om 7.00 uur als slachtvee in de HV 6143 naar Alicante. Het mooie van een vliegtuig is dat je niet zoveel kunt doen, dus kan ik lekker achter m’n toetsenbordje de laatste paar dagen bijwerken. Vanaf Alicante moeten we een uurtje rijden, 1 uur sharp aan tafel, om om half 4 als een speer weer terug te gaan, de HV 5054 vertrekt namelijk om 17.20 alweer naar Rotterdam, we lijken wel gek…..
Na een half uurtje rijden besluiten we een bakkie te doen in Benidorm, kunnen we die ook weer afstrepen.

De gemiddelde leeftijd daalt dramatisch als we de stad, vanuit de verte qua hoogbouw lijkend op New York of Hong Kong, binnenrijden en we rijden naar het strand. Het zonnetje breekt door, we drinken dat bakkie, en rijden via de kustweg naar Denia, waar we na enig speurwerk exact om 1 uur aanschuiven. De ontvangst door maître Didier is meer dan hartelijk, ik wordt zowaar door hem herkend uit de Fat Duck (4 jaar geleden!!). We zijn wat aan de vroege kant maar op het moment dat we zeggen dat we zoveel mogelijk willen proeven, en dat in een hoog tempo, worden de 30+ koks van de koffie en het parkeerterrein gehaald en gaat het feest beginnen. We starten met een glaasje sekt van Georg Breuer (D, 2002) en een soepstengeltje met truffelolie. Een lieve mevrouw komt met een assortiment olie’tjes en voordat we het weten staat het eerste gerecht voor ons neus; oester geïnjecteerd met oesterwater met wat zeewiergel (codium) en een soort oestercress. De mond is meteen helemaal schoon en fris. Volgende gerecht is een clam met wat verschillend zeewier onder een soort koepel van hetzelfde codium, met wat schuim van clamvocht. Behoorlijk heftige smaak, maar wel in balans. We drinken een Vina Mein uit Galicië, blend van o.a. godello en albariño (E, 2005). Morgen meer……