Laatste avond in het land waar we langzamerhand zeker van zijn dat we daar 30 jaar geleden gewoon hadden moeten gaan wonen. Ons leven had er totaal anders uitgezien, u had dit niet gelezen want ik was waarschijnlijk gewoon ‘logger’ geworden (nee, niet nog logger maar bomenkapper) en had gedroomd over een carrière als kookboekenschrijver… (gras bij de buren, jeweetwel).
Anyway, laatste avond in Vancouver, ingecheckt in ons favoriete hotel Sylvia (aan de baai van English Bay, de Canadian geese wandelen zo het terras op) zijn we na een fijne avondrit door de leukste stad van Noord-Amerika exact op tijd en worden we door onze Andreas aan een tafel met uitzicht op een blinde muur gezet, die we inruilen voor een tafel in het midden. Prima. In Published on Main bestiert chef Gus Stieffenhofer-Brandson de keuken en heeft daar een Michelinster mee verdiend. Ze doen een hoop met ‘foraging’, de spullen zelf in het bos zoeken, wat we vorig jaar hebben ondervonden met Franse asperges en morilles zonder smaak (t’is flauw, maar wel waar).
De menukaart is digitaal, wat even wennen is, maar als je het doorhebt ook weer hartstikke makkelijk want je ziet meteen op foto’s hoe de gerechten eruitzien.
We starten met maitake paddestoelen (eikhaas, hen-of-the-wood) à la Kentucky Fried. Ze zijn door een batter gehaald waar, vermoed ik, wat kippenpoeder doorheen zit, en daarna gefrituurd, en zijn goddelijk lekker. Er komt een Ranchsaus met veel knoflook bij (Ranch is een mayo-crème fraiçhe-karnemelksaus met veel groene kruiden), en ze zijn in no-time op want verrukkulluk en we hebben honger. We hebben Andreas de keuze van de volgorde laten bepalen en dat is meteen zijn enige foutje, je moet niet met deze maitake’s beginnen. Ze zijn in 2 minuten op en liggen als een steen op de maag, waar je 4 gerechten later pas achter komt.
De Belgische waffel met gravlax, dille-crème, gefrtuurde kappertjes en ikura (wij zeggen kappertjes) is lekker, maar 1) als je de wafel warm besmeerd met een dikke laag crème is die meteen koud, en 2) gravlax is in dille, zeezout, suiker en peper gemarineerde zalm, en niet de koudgerookte zalm bestrooid met dille die wij krijgen!
De toasted prawn sandwich zijn stukken met garnalendeeg besmeerd brood die daarna in olie zijn gebakken. Er komen 2 mayo’s bij (spicy en limoenblad) en het is superlekker.
Bij de roasted scallop met popcorn en matsusake (paddenstoel) gaat het mis, althans binnen de foto vergeleken tot het gerecht.
Screenshot
De foto zag er dusdanig uit dat de vrouw meteen zei “die wil ik”, het gerecht is een vlak gekleurde bak met saus met stukjes gebakken coquille. Niets aan, alhoewel ik de combi coquille met mais wel een goede vindt.
De roasted ‘farm carrots’ met miso van zonnebloem en XO-wortel valt wat tegen, de wortels hebben nog te veel bite (en daardoor te weinig smaak), de miso is super.
Bij de bbq’d pork rib met crispy corn corundra (een soort maisballen) en poblano verde (saus van groene pepers) slaan de maitakes uit het eerste gerecht toe. We kunnen niet meer (en de vrouw vindt de ribs teveel naar varken smaken), wat jammer is om dat we de er sweet onion agnolotti met spicy fine herbes, pecorino en pickled nardello (capsaicin-vrije pepers) bij aangeboden krijgen.
Dit moet een fijne tegenhanger zijn van de spicy pork rib maar die vind ik eigenlijk helemaal niet spicy, wat de agnolotti weer wat ‘bland’ (saai) maakt.
Enfin, we kunnen rollen en zijn ook best wel moe na onze tocht door het Amerikaanse achterland vandaag. Al met al… tja, toch een beetje teleurstellend, misschien moet ik me ook wat minder verheugen (vorig jaar gewoon 2 keer heel erg goed gegeten)
Published on Main|3593 Main Street|Vanvouver BC|🇨🇦