Ferry zegt “we gaan naar Bocuse” en ik twijfel geen moment. Papaul is 89 (11 februari 1926), heeft net nog in het ziekenhuis gelegen, het kan zomaar binnenkort zijn afgelopen. De auto’s uit Holland rijden in de middag en ’s nachts, maar ik ben niet gek en neem op KLM-punten lekker de vlucht naar Lyon. Sixt-wagentje en ik ben om klokslag 12.30 in Collonges-au-Mont-Dor.
Ik ben hier voor de 2de keer in mijn leven, de eerste keer was ik 13 en staat nog in mijn geheugen gegrift. De Grand Chef, die toen na de lunch nog een ronde maakte, werd boos toen bleek dat mijn ouders niet de asperges en de foie gras hadden besteld en liet dat na de copieuze lunch nog even aanrukken. Hij at zelf nog even een vorkje mee, waanzinnig…
In 39 jaar is er eigenlijk weinig verandert, behalve dat het lijkt of het allemaal kleiner is geworden, wat natuurlijk niet zo is (ga maar eens terug naar je kleuterschool, dan voel je je ook een soort reus). De ontvangst is allerhartelijkst, we moeten meteen naar de keuken, foto-momentje met de chef (niet Paul) en even rondloeren. Aan tafel, we zijn met 9 man, besluiten we al snel voor het Menu Grande Tradition Classique, je bent uit en je wilt wat. Een paar amuses van o.a mouse van avocado, garnalen en een doperwtensoepje luidt het einde in van moderne fratsen,we gaan beginnen aan de salade met kreeft en cocktailsaus,
door met escargots, soupe au truffes V.G.E*.,
rouget encaillées en pommes de terre met een veel te zoete saus,
tongfilet met een briljante saus van de graten,
granité de Beaujolais en de beroemde poulet “en vessie”, de kip in varkensblaas.
Bij de laatste springen de morilles het bord af, het is een wild feest.
Koen (van der Plas) en Danny (van Houten) zijn verantwoordelijk voor de wijnen en weten het wonder boven wonder binnen de perken te houden. We doen nog een rondje wijnkelder en sluiten af met kaas en dessert. Terwijl de rest van het gezelschap in Lyon blijft of in de volle middagzon naar Parijs rijdt zoef ik rustig terug naar Lyon St. Exupery.
Monsieur Paul hebben we niet gezien, althans niet life, maar zijn naam en beeltenis spat van ieder stuk servies, decor, kaart en wat dies meer zij af. Ondanks zijn afwezigheid een belevenis, waarvan ik serieus vindt dat iedere foody die een keer moet beleven. Hoort gewoon bij je opvoeding!! In de trotse zilveren vogel van de KLM drink ik nog één glaasje Corette chardonnay (F, 2013), de wijnmaker (Fonger Kranenburg van Résidence wijnen) zit vlak achter me, maar dan is het toch echt mooi geweest. Toastje vanavond, meer krijg ik er niet in.
Meer beeld van dit weergaloze bezoek op Facebook.