Nu eens niet over eten maar over een knie uit de kom, en vooral wat te doen…

Ik heb 2 dagen voor kerst een uitglijder gemaakt. Emmertje naar de GFT-bak in de carport brengen tijdens de MEP voor kerst, en uitglijden over een gladde tegel (die daar al ruim 290 jaar ligt en ook al een jaar glad is). Heel stom. De meeste ongelukken gebeuren in en om het huis, et voila!

Pijn, bizarre pijn, maar toch nog even doorwerken in de keuken, en na een kwartier maak ik een beweging en zit de knieschijf ineens aan de zijkant van de knie, een soort ijshockey-puck die eruit wil. Lang verhaal kort, 4 uur later op de Eerste Hulp (ja, da’s nog eens goed geregeld in Nederland, maar niet) is de schijf weer op z’n plek, laten röntgenfoto’s niets zien qua breuk, en word ik met een drukverband en een pot oxycodon naar huis gestuurd.

Fysio 1 (dochter Okky) haalt de volgende dag het drukverband eraf en zegt “bewegen pap, anders kun je over 6 weken opnieuw leren lopen”, en zo geschiedt, in een brace. De oxy doet zijn werk niet, ik word kneiterduf maar de pijn neemt niet af, dus daar houd ik na 2 dagen mee op (ik heb meer baat bij een paar keer per dag 1000 mg paracetamol). De kerst gaat grotendeels aan me voorbij, behalve dat ik aan het hoofd ‘lig’ van een tafel van 24 man familie die volledig door vrouw en kinderen in de watten worden gelegd. Ik denk vooral aan het herstel dat zich totaal nog niet laat zien.

Na kerst is het snel naar de orthopeed, die eerst met een dikke holle naald wat vocht uit mijn ondertussen tot meloen opgezwollen knie probeert te trekken (om te sterven), wat mislukt. “Over 7 weken terugkomen” en ondertussen zorgen dat het vocht uit de knie gaat. Het goede nieuws is dat ik ‘m wel mag belasten dus het lijkt of de banden en pezen alleen een knal hebben gekregen en er geen scheuren zitten. Bijkomend probleem is overigens dat dat vocht er graag uit wil wat zorgt voor grote blazen en blaren, die natuurlijk knappen. De buitenkant van de knie is dus niet alleen mega-dik maar ziet er ook uit als een soort ‘warzone’. Honingzalf en Urgo zilvergaas doen wonderen.

  Na 2 weken wordt Fysio 2 ingeschakeld (Jelle, van SMC) want vreemde ogen dwingen, en die stelt voor een Kinetec (kniebuiger) te huren wat ik dezelfde dag nog doe in Lokeren (B) of all places. De volgende middag pikken we ‘m op bij Fysio 3 (Bart, de verhuurder) in een Valkje in Breda en die avond zit ik meteen op 30º.

We zijn 12 dagen verder. De 1000 vlammende pijlen die op de knie worden afgevuurd als ik sta zijn er nog maar 150, de Kinetec is van 30º naar 82º, ik slaap 7 uur per nacht (op m’n rug, dat was even wennen), ik hobbel rond op 1 kruk, weet alles van skiën (schansspringen/slalom/super-G/afdaling), schaatsen, snooker en nu de Australian Open, maar ben sinds afgelopen maandag ook weer ‘gewoon’ aan het werk

Na de eerste 2 weken waarin ik dacht levenslang invalide te blijven (ik maak geen grap) maak ik kleine stapjes vooruit. Het duurt allemaal tergend lang, voorlopig lig ik nog wel even op de bank, maar er is progressie. 16 februari krijg ik een MRI, een week later weet ik meer, maar ik zie de uitslag positief tegemoet.

Terug naar de 1^ste regel, wat te doen? Ik ben geen dokter en geen fysio maar zolang de banden en pezen niet zijn gescheurd is bewegen het devies. Zorgen dat het vocht wordt afgevoerd, oefeningen doen, m’n vriend de Kinetec is een grote hulp (ik houd een lijstje bij met de vorderingen, best ‘nerderig’ maar ook handig), en niet wanhopen. Pijn hoort bij het leven (er zijn grenzen) en dit komt goed!

Morgen weer een receptje, Vietnamees spek, want spek staat morgen op het podium in Julius’ Voorraadkast, het leven gaat gewoon door!