Ik had een geweldig feest gisteren in de Oude Kerk. Oom en tante van Isabel hadden veel te vieren en alles op één dag, op één plek. Ondanks de afsluiting van de binnenstad en de licht shaby buurt (veel toch wat oudere mensen, Rotterdam/Den Haag/Wassenaar) was de opkomst hoog, de sfeer geweldig en de catering, niet geheel onbelangrijk, fantastisch. De middag begon met een klein concert van strijkkwartet EnAccord, “The Joke” van Haydn (E, opus 33 no. 2) en “Serioso” van Beethoven (F, opus 95), prachtig. Daarna een verhaaltje van de heer van Hasselt, directeur van stichting de Oude Kerk, over de geschiedenis van “de huiskamer van Amsterdam”, waarna nicht Renee mij het woord gaf iets te vertellen over de stichting Kids, ons kindertehuis in Vietnam, waar veel gasten wat aan gedoneerd hebben. En dan gebeurt er iets raars. Terwijl ik toch normaal niet op de mond ben gevallen, kookdemo’s geef, zalen vol toespreek over eten, drinken en aanverwanten, stond ik hier toch met het zweet in m’n handen, licht stotterend, een verhaaltje half voor te lezen, half uit het hoofd te stamelen, tegen een groep van 150 heel aardige en belangstellende mensen. Was het de locatie, de groep mij totaal onbekende en over het algemeen wat oudere mensen, het onderwerp?, ik heb geen idee. De opmerking “Je moet mischien eens een cursusje spreken in het openbaar overwegen” na afloop van Isabel kwam hard aan, maar was niet onterecht! Enfin, daarna genoten van een heerlijk “walking dinner” van Covent Garden (www.covent-garden.nl), collega’s van vroeger die het nog steeds fantastisch doen (oa: romig soepje van mieirikswortel en verze zalm, in soja gemarineerde rauwe tonijn met een salade van appel, bleekselderij en hollandse garnalen, een soort stooflapjes met rijst en een sticky dadeltaart met butterscotchsaus), en vandaag zowaar een pond afgevallen.