Als je reist zoals wij, steeds mensen tegenkomt en constant de plannen moet bijsturen gebeurt het dat een bevriende chef in Nederland ergens een tafel voor je reserveert en je uiteindelijk heel ergens anders terechtkomt. Als je de reservering dan ook nog vergeet af te bellen stijgt het schaamrood je naar de kaken…, en zo gebeurde (geen vrees, het is later goed gekomen).

We zitten vanavond met een bevriende Israëlische chef bij North Abraxas, een restaurant dat lid is van het conglomeraat van restaurants van Eyal Shani, de chef die ook Port Sa’id heeft. We zitten in een zaaltje wat, naar ik vermoed, 3 weken geleden nog de fietsenstalling was, en aan tafeltje waar je met zijn 2-en nog niet eens aan kunt schaken maar het mag de pret niet drukken. We gaan beginnen …

“Very precise eggplant fillets”, ofwel kleine stukjes gegaarde aubergine met balsamico-azijn en gerookte olie wat het smokey accent van de aubergine nog meer accentueert. Erg goed. Daarna Arabische spinazie ‘melting into its own leaves’, mooi gezegd maar het heeft niet veel smaak,

wat wel weer kan worden gezegd van de amberjack sashimi met biet/wasabi (amberjack, ofwel geelstaart, wordt bij ons ook wel hamachi genoemd, is geen tonijn maar een makreelachtige).

Er komen (ongevraagd) 4 soorten pepers die tafelgenoot pittig vindt, maar ik totaal niet, èn ‘burning potato that burns in your soul’, wat staat voor een gare aardappel, inderdaad in een verbrande schil. Wat moet ik ervan zeggen anders dan dat je met een ruime dot crème fraiçhe vrijwel alles lekker maakt…

De bonsai broccoli is de bom. Ondanks dat je met de laatste 10 cm van de stam iemand kunt ombrengen, is de rest top, zeker met die dille-crème… Tussendoor worden nog de Jericho beans met citroen en knoflook op tafel gezet maar die van ‘zusje’ Port Said zijn lekkerder.

De hraime, Spaanse makreel (wat een joekel moet zijn als dit een moot is) in een ‘stormy’ saus van ‘desert-born’ tomatoes, is okay. De tomaten zijn top en ik leer van de Israëlische chef dat de tomaten in Israël in de winter beter zijn dan in de zomer. De makreel heeft niet te veel smaak en is wat droog.

De short-rib lollipops, die 6 uur zijn geroosterd tussen de peren, zijn zeker niet droog. Het vlees heeft meer dan 50% vet en van de peer is qua smaak weinig over, ik vind er niets aan.

Hierna komt nog de geroosterde calamari op een wolk van tomatenschuim en yoghurt,

en de tri trip (stuk rundvlees, ‘ezeltje’) met een soort chimichurri van kruiden, olijfolie en azijn. Waanzinnig!

De zonde van gisteren herhaalt zich ietwat (slecht…) maar ik moet na een kleine week de malabi proeven. Een blok pudding van melk met Maizena, op smaak gebracht met rozenwater en bestrooid met pistache. Tjemigdepemig wat lekker!

Er is ook nog ‘breadpudding pecan’, een stuk warme broodpudding met karamel, verpakt in een stuk papier en even in de oven, maar met suiker en zeker karamel maak je elke zachte steen lekker, en amandel-bosbessentaart die is wat ie is, vooral de korst is top.

Resumerend; eclectische tent, er wordt zelfs nog even een Grieks bordengooi-dansje opgevoerd door de staff, met okay eten. Dit is duidelijk de moneymaker van de groep, met mooie mensen met geld wat ze kwistig uitgeven, in plaats van de studenten-allure bij Port Sa’id met tapas-gerechtjes tegen kleine prijsjes.

North Abraxas|Lilienblum street 40|Tel Aviv|Israël