We hebben maar even een taxi genomen, 10 minuten rijden, we hadden het nooit gevonden, en ook wel handig voor de terugtocht. Prachtige zaak, doet een beetje Japans aan, en we zijn, natuurlijk, de eerste. Het is 20.50 uur! Later blijkt dat het bij lange na niet vol is, er komen nog 3 japanners, 2 lokale spanjaarden en 1 amerikaan. De amerikaan is vermoedelijk een journalist, schrijft net als wij alles op, loopt op een gegeven ment ook een paar keer de keuken in en vind het allemaal fabulous. Welnu, dit gevoel kunnen wij niet met hem delen. Ik loop er even doorheen; we beginnen met een amuse van bevroren bosbessen met gin en crushed ice (aardig). Vervolgens een amuse van een soort gierst (amarand) met ui, basilicum en kastanje (niets aan). Dan een soepje van emmentaler met geroosterde groentes en bloemen (een van de 2 hoogtepunten van de avond), met als afsluiting een half bloemetje Espilantex Akmela (uit Brazilie) waarna je mond ongeveer in een stuip schiet. Een heel grappig effect, vooral omdat het ruim een kwartier duurt voordat je weer wat normaal kunt proeven! We gaan door met een bouillon van schaaldieren met bleekselderij en zijn bloemen, en wat ‘pickled’ knoflook (aardig), waarna wat in de oven gestolde slagroom met keiharde babyvijg, zeewier en citrus (word ik nou gek?). Daarna wat wang en ingewanden van bacalao (stokvis) met tomaat een pistou. Dit vind ik dus echt niet lekker. Maar er komt meer. Overigens moet ik wel even melden dat bijna iedere portie het formaat heeft van een soeplepel, voordat jullie denken dat ik dadelijk uit elkaar spat. We gaan door met espardenyas (soort levende zeekomkommer) met houtskool, knoflook en een soort dikke sla (prachtig). Die houtskool is een mooie truc, stukken sweet potato die zwart zijn gemaakt met inktvisinkt. Erg goed, helaas niet voor Monti!
Het volgende gerechtje is een stukje rosé gebakken tonijn in misosoep (aardig), waarna een stukje gegrillde en langzaam gegaarde rouget, in een glazige saffraansaus (risotto a la milanesa, maar dan zonder rijst). En dan komt het, het pièce van de avond is geconfijte schapenpoot met een zoute toffeesaus gemaakt van o.a. lactose. Na 2 happen sturen we het terug met de boodschap dat we het niet zo lekker vinden (understatement), waar we overigens nooit meer wat over horen. We sluiten af met 6 kleine stukjes kaas met ieder een eigen condiment en wat perensap (zoo clean ze palatte aafter ietsj baait), en een soort rolletje van bevroren chocolade met amandelcrème en juruk purut, wat ik laat staan, en niet alleen voor Monti.
De heerlijke wijnen van Guitian, Sobre Lias 2004 en de Fermentado en Barrica 2003 konden er niet zoveel meer aan doen, het viel allemaal een beetje tegen.