Het kan gewoon niet meer, ik ben echt veel te zwaar. Cosmetisch kan het me geen moer schelen, ik ben niet alleen fantastisch onder de pannen, ik zie er ook super uit!!
(met dank aan Steven, die dit onophoudelijk over zichzelf roept, waar je mee omgaat wordt je me besmet zullen we maar zeggen). Nee serieus, de meeste vrouwen vallen toch op de wat zwaardere man, hoog knuffelbeergehalte, ha ha. Ik begin alleen last te krijgen van het onderstel en de rug, en werkelijk al mijn kleren beginnen te knellen. Althans de laatste 20%, de rest hangt al zeker een jaar ongebruikt in de kast.

Weet je trouwens dat als je dikker wordt je schoenen ook minder lekker gaan zitten, serieus (en logisch), je voeten worden natuurlijk ook dikker. Als schoenen-fetishist wordt het nu toch echt tijd om er wat aan te gaan doen. Toch vind ik het gek, want ik heb veel meer beweging dan een paar jaar geleden, toen ik alleen maar in vliegtuigen en achter mijn bureau zat. Enfin, we zijn begonnen, gisteren, aan het enige dieet wat ik nog enigszins trek, Montignac (ook het enige waarbij je een glas wijn mag blijven drinken, toeval??). Meteen gisterenavond aan de carpaccio van champignons, dungesneden, met bieslook, prachtige balsamico en afiorata olijfolie (beiden van Peck) en biologische Parmezaanse kaas van Wim (Compagnons). Glaasje chardonnay uit Perrelada erbij, geweldig dieet. Ik houd jullie op de hoogte!