Nou, daar gaan we. Op naar Menton, 30 autominuten met ondertussen onze vaste vriend Patrice. Mirazur is sinds dit voorjaar nummer 1 op de World 50 Best lijst (voorheen de San Pellegrino top 50) en staat onder leiding van Argentijn Mauro Colagreco. Niet de eerste de beste, gewerkt bij o.a. Bernard Loiseau, Guy Martin, Alain Passard en Alain Ducasse, en sinds 2006 eigenaar van Mirazur (hij was toen 29).
Klokke 19:45 checken we in, krijgen we tafel in het midden van de zaal, en hebben we een geweldige ontvangst door maître Laurent die vriend Ferry meteen de vrije hand geeft betreffende de wijn, met de positieve ervaring van vanmiddag in Flaveur in gedachte. De sommelier komt erbij, de penningmeester (ik) legt nog even uit dat we geen miljonairs zijn, grappen en grollen over en weer, en het gaat vast goed komen. Er komt een Côtes de Provence, Domaine Gavoty cuvée Clarendon (2015), èn een balletje van gerookte mozzarella met houtskool van groente (“you have to eat this in one bite”), een stukje gedroogde schorseneer met lardo di Collonato en acaciahoning (waanzinnig), en een mini- taartje met pompoenpitten (zie boven).
Hierna het meest waanzinnige stukje aardappel wat ik ooit gegeten heb, millefeuille gegaard in kippenvet, met crème van komijn. Bizar.
Er is nog een taco van kikkererwten met ansjovis, botarga, witte seam en oragano, prima, en Laurent komt met een GIGANTISCHE witte truffel op tafel. de upsell..! Voor een bescheiden bedrag maken ze een raviolo (het enkelvoud van ravioli), gevuld met ricotta en een gepocheerd ei, bestrooid met Parmezaanse kaas, overgoten met beurre noisette, en overschaafd met witte truffel. We kunnen ‘m ook per 2 personen delen, we gaan voor de bijl… De wijn is op! Laurent weet raad en komt met een Saumur, Brézé van Domaine Guiberat (2014). Voordat we aan de truffel gaan komt er eerst nog een klein krab-schaaltje, gevuld met overheerlijke Etrilles krab en een gelei van citrus uit eigen tuin, waarna rode biet met crème met Oscietra kaviaar, wederom superieur.
Laurent doet vanaf het begin al een spelletje met ons, dat we de gedecanteerde wijn eerst moeten proeven en dan raden wat het is. De druif lukt meestal wel, maar daarna gaan we de mist in. Zo ook met de 3de wijn, er is herkenning maar daar stopt het. Chardonnay..? Ja. Frans..? we denken van niet, maar wat dan wel..? Chardonnay Gaia & Rey, van Gaja (I, 2013). Hij is super maar ik leg Laurent meteen uit dat we geen van allen aan een tweede hypotheek denken, nog onze dochters willen verkopen, dus dat dit echt de enige uitspatting is. Hij lacht minzaam en noemt een bedrag wat we bijna niet kunnen geloven, maar misschien heeft hij een mazzeltje gehad bij de inkoop denk ik nog in mijn onschuld…
De gillardeau oester gegaard in wijnbladeren, met halve druifjes en boekweit, valt een beetje tegen, gewoontjes na al het eerdere geweld, de witte coco bonen uit Ligurië met bijna rauwe inktvis, witte sesam en porkjuice daarna is weer bizar goed.
Over de raviolo met ricotta, spinazie, gepocheerd ei en witte truffel kunnen we kort zijn. Prima (degene die mij kennen weten wat ik bedoel). Het gepocheerde ei, wat was beloofd te “lopen”, loopt niet, en de truffel heeft veel meer geur dan smaak. Leuk gerecht, maar een slechte en vooral peperdure upsell. Jammer!
We gaan door met de wijn, en een hele bijzondere, van de Romarantin-druif. Provignage van Marionnet (2016), vigne pré-phylloxérique (zoals u allen weet heeft eind 19de eeuw de Phylloxera vastatrix (druifluis) behoorlijk huis gehouden in Frankrijk en minimaal 70% van alle druivenstokken verwoest. Het gekke is dat de luis uit Amerika afkomstig is maar de druivenstokken aldaar resistent zijn. In arren moede hebben de Franse wijnboeren dus Amerikaanse stokken moeten importeren om hun productie weer op gang te brengen). Deze Romarantin heeft die periode dus overleefd en dateert waarschijnlijk uit 1870, best oud, en vooral heel lekker. Lekker is ook het gepocheerde eekhoorntjesbrood met foie gras in een “forest broth”. Niets meer dan dat, gewoon lekker.
Na de heek met mousseline van selderijknol, zuring en een gerookte schaaldierensaus, komt er nog een stukje Saint Pierre met een saus van sudachi (citrusvruchtje) waarin foreleitjes maar we zijn een beetje klaar met vis en willen wat vlezigs. Binnen 10 minuten staat er een heerlijk stukje duif van Marie Le Guen (wie kent haar niet?), met rode besjes en parelgort en een mooie diepe saus voor de neus, met daarbij een geweldig glas Peyre Rose Clos des Cistes van Marlène Soria (Languedoc, 2007)
Na de duif komt Laurent keurig afscheid nemen, hij gaat naar huis, oh nee hij gaat eerst nog even langs de Pecora Negra, de pizzeria die hij samen met de chef heeft in Menton, “hier heb je het visitekaartje”. Er komt een superlekker prédessert, ijs van cactusvijg en yuzu, waarna een zwarte flap van Peruaanse Grand Cru chocolade, een stukje brownie met ijs van gebrande rozemarijn en olijfolie.
We drinken koffie, voor wie wil, op het terras (voor mij nooit een warme bittere drank na een mooie maaltijd) en ondertussen staat chauffeur Patrice alweer voor de deur. De penningmeester (ik) vraagt de rekening, en wordt ouderwets langs de kassa getrokken. De eerste 2 wijnen zijn inderdaad “normaal”, maar de Gaja kost 50% meer dan Laurent me 2 uur eerder vertelde, en alle wijnen daarna gaan qua prijs meer richting de Gaja dan naar de beginwijnen. Ik zeur nooit, maar nu wel, vind het niet okay, dus Laurent wordt gebeld. Er ontspint zich een kleine soap die ik je zal besparen, ze weten er niet echt raad mee, wat ik ook best snap. Ik krijg een tweede rekening waar ze één fles wijn (de goedkoopste) aftrekken en plotsklaps ook de duif aanbieden, die op de eerste rekening niet eens voorkwam. Enfin, een beetje een suf einde van een verder formidabele avond.
NB 11 dagen later krijg ik na 3 mailtjes het volledig uitgewerkte menu van Laurent, met excuses voor de wine mix-up, een “misverstand” (Op Facebook staan nog veel meer foto’s ).
Mirazur | 30 avenue Aristide Briand | Menton | reservation@mirazur.fr