Michel Guérard (1933), één van de grondlegers van de nouvelle cuisine en grondlegger van de cuisine minceur, is gisteren overleden. Ik heb 1 keer bij hem gegeten in Eugénie les Bains en dat is wel een aardig verhaal. In 1990 sloot ik een weddenschap af met mijn moeder dat zij binnen een bepaalde tijd een bepaald aantal kilo’s zou verliezen. De prijs was eeen aantal diners op gedenkwaardige plekken die de winnaar mocht uitkiezen. De weddenschap was zo opgesteld dat ik bijna niet kon verliezen. M’n moeder wist het, ik wist het.

Een half jaar later won ik en mocht ik het zeggen. Het werden de 3 Michels. Michel Bras, Michel Trama en Michel Guérard. We besloten er maar een weekje van te maken en wat dagen aan het strand, St. Jean de Luz, door te brengen. We vlogen naar Toulouse en reden direct naar Michel Bras (toen nog **, nu ***) in Laguiole waar we genoten van o.a. zijn gargouille de legumes. Het gaat over Guérard, dus ik ga niet in details. De volgende dag reden we naar Michel Trama (toen **, nu *** in Puymirol, waar we een gelijkwaardige (ietsiepietsie mindere) ervaring hadden. Op naar de kust, het Grand Hotel in St. Jean de Luz, vanwaar we dagelijks tripjes maakten naar culinaire pleisterplaatsen. Ik moest mijn moeder een beetje matsen, de hele trip liep natuurlijk nogal in de papieren (als zij had gewonnen waren we naar de Voetangel gegaan), dus nam ik haar mee naar Arzak in San Sebastian en naar Firmin Arambide in St Jean-Pied-de-Port (terwijl ik dit schrijf denk ik: “wat een gelul, ik neem mijn moeder nooit mee, we gingen gewoon samen en ik betaalde”). Enfin, aan het einde van een fantastische culinaire week, waarin o.a. de aanzet gegeven werd om ons familiebedrijf aan 2 nieuwe eigenaars te helpen (m’n zuster en ik), zou de slotavond plaatsvinden bij de koning van de dieetkeuken, waar ik tegenop zag als een berg. Na zo’n week kon het alleen maar teleurstellen, we hadden het al zo fantastisch gehad, geweldig gegeten, onthaald….., wat moeten we bij zo’n oud icoon, met zijn eeuwige Villeroy & Boch borden (Basket).

De weg naar Eugénie les Bains is lang, dus moest er geluncht worden bij een nabij gelegen uitspanning van Didier Oudille (doe geen moeite, hij is al jaren failliet) waarna we incheckten bij de toen al oude chef.

Alles wat we in die week hadden meegemaakt verbleekte bij de ervaring van dat verblijf. Menu, service, wijnen, ambiance, Guérard zelf de hele avond achter de kachel èn de volgende ochtend bij het ontbijt, het was werelds! Een culinaire grootmeester, die vanmiddag op de borrel gaat bij Bocuse, Chapel en les frères Troisgos.

(foto’s uit La Grande Cuisine Minceur & De grote chef-koks van de nieuwe Franse keuken)