Toen de vrouw en ik elkaar diep in de ogen keken en ja zeiden, ik spreek over 8 mei 1993, zijn we een dag later op huwelijksreis vertrokken naar Marrakech. Isabel was juf en we hadden precies een week in de Meivakantie. In het volledig over-the-top luxe Mammounia hotel lagen we dagelijks aan het zwembad naast Bébel (Jean Paul Belmondo) en dronken we champagne met de directeur op zijn wekelijkse ‘cocktail’. Het Jemaa El Fna plein was toen al een heksenketel maar een slap aftreksel van de kakafonie van kleur en geluid die het nu is. Natuurlijk zaten we destijds binnen een uur in de plaatselijke Carpet-land, en natuurlijk kwamen we thuis met 2 aardewerken kommetjes waar je na 30 jaar bij de Jaspertjes nog steeds de nootjes uitkrijgt.

(zoek de verschillen)

Het is 2023. 30 jaar en 4 dagen na dato landen we (de vrouw, de kids en Carlotte) in een groen-wit vliegtuig (destijds reden we vanaf Casablanca het laatste stuk), dropt de chauffeur ons op het Jemaa El Fna, en lopen we met onze nieuwe vriend Mo door een wirwar aan straatjes naar onze Riad. Hoe komen we hier ooit weer weg, en dan weer terug….

Ik ben niet zo’n Air-bnb’er, geef mij maar een lekker hotel, maar dit is een beetje een oefening voor de komende 4 maanden. Ons Riad des Epices is prima, er is een mini-badje (ijskoud), de bedden zijn keihard, en alle airco’s doen het alhoewel die van ons het geluid van een opstijgende 747 maakt.

Na het installeren is het tijd voor een drankje en wandelen we behoedzaam naar restaurant Nomad. Ik laat onderweg broodkruimels vallen voor de terugtocht, dit komt goed. Bij Nomads zitten we op het dakterras, waar het ondertussen best fris wordt en gaan we voor “een beetje herrie op tafel”.

De verukkulluke sardines op een soort krokante bodem heb ik helemaal voor me alleen, alleen Car durft het aan, terwijl de rest zich tegoed doet aan o.a. linzen met tomaat, en bulgur.

Pièce deel ik met Okky, bloemkool chermoula met harissa, quinoa, linzen, amandelen en gepickelde rode ui, èn sudderbeef met tomaten, pruimen, rozijnen en argan-olie Superlekker!

We vinden de weg terug en verheugen ons op bed als… het slot van de voordeur kapot is en we er niet inkomen. Mo neemt zowaar de telefoon op, komt naar ons toe, bekijkt licht knorrig het slot (‘stomme touristen’), maar nadat Max hem nog even helpt herinneren dat Mo zelf ook al moeite had met het slot toen we eerder op de avond aankwamen, geeft hij ruiterlijk toe dat het een kutslot is en inderdaad kapot is.

Mo neemt ons mee naar een andere Riad onder dezelfde directie, schenkt ons een drankje in, gaat uitgebreid lullen met een ander stel en is ineens verdwenen. Vind vader niet leuk… Na een uur is Mo terug en lopen we weer 9 straten naar onze voordeur die nu wel op kan, omdat ze ‘m namelijk hebben geforceerd. We draaien het grote stalen hek op slot en leggen het moede hoofd te ruste. Vaak hoor je pas als je ligt wat een k..herrie zo’n airco maakt dus het kreng gaat uit en het raam open. Om 4:50 begint de lokale imam pas met gillen, we hebben nog 3 uur…

Nomad|1 Derb Aarjane|Marrakesh|Marokko