De 3de dag start in de Jardin Majorelle, de in de twenties door meneer Majorelle aangelegde tuin, die werkelijk prachtig is. Na de dood van Majorelle is de tuin jaren niet onderhouden en overwoekerd met onkruid. Mode-ontwerper Yves St. Laurent kon het niet aanzien en heeft de tuin in de sixties gekocht, opgeknapt en uitgebreid. Later heeft hij een stuk bijgekocht en daar zijn huis op laten bouwen, wat je nu alleen na betaling van € 300/pp kunt bezoeken.
De tuin is bizar, vol met cacteeën, palmen, vijvertjes, de ene plek is nog mooier dan de ander. Aan het einde van de tour is een museum dat gaat over de berbers, en buiten de hekken is het Yves St. Laurent museum waar we ook nog even binnenlopen. Supercool, alhoewel het voornamelijk draait om de paspoppen met zijn creaties. Maar cool, en de film die in de aanpalende zaal wordt gedraaid is de moeite meer dan waard.
We gaan richting een van de hoogtepunten van deze trip…
Tijdens onze wandeling gisteren vroeg Ibrahim wat onze plannen voor de zondag waren. “De Jardin” zeggen wij, waar hij keurig om 10;00 staat. Daarna zijn we, conform zijn uitnodiging, meegegaan naar zijn huis alwaar zijn 84-jarige moeder (een berber) een waanzinnige couscous voor ons heeft gemaakt.
Alles gaat volgens het boekje. De gasten (wij dus) moeten op banken aan de lage tafel, gastheer Ibrahim zit aan de zijkant op een stoeltje en eet bijna niets, zoontje Adam wordt constant gevoerd door zijn vader, vriend Mo zit op een andere stoel om ons te entertainen, en moeder zit in de hoek toekijkend op een stoeltje. In de keuken staan zuster en zwager de boel af te maken, het ontbreekt ons aan niets.
Voorgerecht is een combi van salades. Wat knol, wat biet, wat wortel, wat doperwtjes, en in het midden wat rijst. Geen saus, geen olie, nauwelijks zout en peper. Ogenschijnlijk supersimpel maar de smaken zijn super. Het echte feest begint erna als er een megaschaal op tafel komt.
Even een lesje couscous. Een couscous wordt opgebouwd als een piramide. In het midden ligt een enorme berg van de echte couscous (de durumtarwe). Er omheen tegen de berg aan ligt alle groente en boven op het vlees, in ons geval de kip. Het is eigenlijk de bedoeling dat je met de handen eet, dat doen we niet, en het is ook de bedoeling dat je alleen van de piramide pakt aan de kant waar je zit.
Los ernaast wordt de saus geserveerd, het is allemaal zalig. De rol keukenpapier in het midden maakt overuren en de schaal slinkt ‘while eating’. De halve olijven die je op de voorgrond ziet zijn geen olijven maar een bepaald type vijg, het is verrukkulluk…
Na de lunch lopen we nog een stuk door de stad, loop ik in de armen van Rotterdamse Sophie die stroopwafels verkoopt en ondertussen op haar Ipad naar de winnende match van Feyenoord kijkt, en nemen we wat rust before dinner.
Als ik eerlijk ben, hoe lekker ook, ben ik wel even klaar met de tajine, de couscous en de vijgen, we gaan vanavond Italiaans. Ibrahim raadt ons Vita Nova aan, om de hoek van zijn huis, en hoewel het er niet spectaculair uitziet is het allemaal superlekker. Gewoon Italiaans; bruschetta met tomaat, salumi, vongole veraci (schelpjes) en een pasta puttanesca. Niets bijzonders, gewoon prima…
We doen nog een rondje over het grote plein (Jemaa el-Fna) en leggen het moede hoofd wederom, maar nu onder de hagelnieuwe en muisstille airco, te ruste.!!
Morgen gaan we de stad uit, nog een dagje chillen…