Het was een roerige nacht, het leek of de imam om 4:50 naast ons bed stond dus het raam was snel dicht. Ik kan de slaap weer moeilijk vatten dus ik duik om 6:30 de trap af en ga Marrakech in de vroege ochtend ontdekken. Er is geen hond op straat, supermooi, en via allerlei omzwervingen kom ik op het Jemaa El Fnaa waar ik een paar koffie’tjes doe.

Met een zak croissants wandel ik terug naar onze riad waar een lieve mevrouw al ontbijt aan het maken is.

9:30 sharp meldt Ibrahim zich en gaat de dag beginnen. Ibrahim is de meer dan erudiete gids die Eric en mij in november heeft rondgeleid toen we hier ‘op rally’ waren. Een nette 50-er die je niet elke winkel insleept en je sowieso meer verteld dan de gemiddelde gids. Een aanrader, en dat heb ik dus ook al 2 keer gedaan, vandaar dat hij me appte en me uitnodigde van zijn service gebruik te maken. Avec plaisir…

We lopen, en lopen, en lopen, en klimmen in een winkel naar het dak om het mooiste uitzicht over de medina te zien, en we lopen weer… Over kleine marktjes, langs de leerlooiers, de ijzersmeders, en natuurlijk een hoop souvenirshit. Doordat je met een gids loopt word je eigenlijk nauwelijks lastig gevallen. Tuurlijk, als je 3 tellen te lang kijkt naar een paar slippers, een waterkan of een tajine ben je aan de beurt maar het gaat allemaal heel relaxed. We stoppen bij een oude koranschool, supermooi, en krijgen een lesje religie. Voor de lunch heeft de vrouw Le Jardin uitgezocht, een soort semi-overdekte binnentuin (Jardin, heb je ‘m?) die nagenoeg dezelfde kaart voert als Nomad gisterenavond. Ik ga weer voor de vis, gemarineerde sardines, het lijken een soort rolmopsen, waarna de shakshuka. Prima!

Na de lunch pakken we nog een heel cool berbermuseum waar ik leer dat getrouwde berbers lopen met een rond stuk hout waarin staat dat ze getrouwd zijn en met wie, uit de tijden dat de administratie nog niet helemaal op orde was in de woestijn. Ik vind hier een ideaal huwelijkskado voor mijn vriend E. volgende week. Volgende stop is de winkel van mijn vriend Ibrahim, die we voor het gemak Brahim noemen.

Brahim was de vorige keer nog in loondienst maar heeft nu een eigen negotie en wel in specerijen, saffraan, arganolie en aanverwanten. Er is niet alleen herkenning, mijn foto hangt al aan de muur, naast die van Peter Goossen (chef van Hof van Cleve), je kunt me niet trotser maken. Brahim zet ons onder water en legt ons in de watten en we vertrekken na een half uur met een volle tas. Superleuk!

We doen nog wat marktjes, zien een grote foto van Golden Ramzi (ik houd ervan) en komen redelijk kapot in onze riad. Er zit een nieuw slot op de deur, en de airco is gemaakt (van 110 db naar 80 db, nog steeds te veel).

’s Avonds gaan we naar Le Comptoir, een soort van club, met prima eten en entertainment. Het is best een eind lopen over dat inmense plein dus nemen we een soort van tuktuk, we nemen er zelfs twee, waarbij die van ‘de meisjes’ meteen om de hoek, voor de deur van het Mammounia Hotel schade rijdt. Grote consternatie, welhaast een opstootje, en de dames duiken bij ons in de kar.

In Le Comptoir zijn we de eerste en staat de muziek nog net niet achterlijk hard. Dat verandert als na een half uur de tent vol zit en ze losgaan. De pastilla met kip is prima, de couscous royal zelfs goed, de muziek wordt opzwepender, de eerste danseressen komen binnen met brandende kandelaars op hun hoofd en al snel komen de meisjes met de blote buiken (de buikdanseressen!). Vader zit goddank op de bank dus het is meneer Jaspers jr. die op de dansvloer moet en hij doet dat meesterlijk. Als hij mijn geld tussen de bh-banden van zijn nieuwe vlam wil duwen maakt ze nog even een 180 en dan is het feest alweer voorbij.

De terugtocht is wat minder spannend als de heentocht, geen vechten en ongelukken, en de voordeur gaat moeiteloos open. De helden kruipen vermoeid in bed. Ik heb vandaag 16.385 stappen gezet, ik vind het mooi zo. De airco gaat na een kwartier weer uit.