Een Lonja is een visafslag, ik kan het niet simpeler uitleggen. De verse vis komt aan de ene kant binnen, en gaat er na veiling aan de andere kant uit. De Lonja in Rosas is verboden terrein voor toeristen, maar na een telefoontje van vriend Guillermo mogen we op het balkon plaatsnemen. De tribune is bestemd voor de kopers, de vloer voor de sjouwers, en de lopende band voor de kratjes. Het werkt als volgt; de kratjes komen één voor één onder de camera die op het scorebord niet alleen een foto van de inhoud laten zien, maar ook een omschrijving, de hoeveelheid kilo’s en de naam van het verantwoordelijke schip. Op moment dat de foto in beeld is gaat de klok lopen, startend bij de hoogste prijs ooit en vervolgens aflopend. Degene die als eerste op de knop drukt heeft de kist, de kist gaat weer de band op en 5 meter verder poept een printer er een bonnetje op.

De kist verlaat de biedkamer en wordt in de ruimte ernaast verwerkt door een hulpje van de koper die door een monotone stem van een mevrouw wordt gewaarschuwd dat er handel aan komt. Het gaat allemaal razend snel, je snapt niet hoe de kopers alles in de gaten houden, want ondertussen wordt er aan de rand geluld, gerookt en gewacht. Het ziet er naar uit dat de handelaren precies weten wanneer toe te slaan, elke boot kennen, de kwaliteit kennen, zo relaxed als ze blijven. Giel vermoedt dat ze contact hebben met de boten als die nog op zee zijn, of op binnelopen staan zodat ze een soort inside information hebben over het aanbod. Wij lopen ondertussen nog wat over de kade, kijken naar het lossen en naar het binnenrijden van de platte wagens met kisten vis. De zin “invitado par la officina” doet wonderen, we mogen overal bij en kijken de ogen uit. Gamba’s blijkt nog steeds de duurste commoditie, ansjovis de goedkoopste. We lullen nog even bij de viswinkel op de hoek, die meteen door heeft dat we niet voor een zakje mosselen komen. Ja, ze kent Amsterdam, haar zoon komt daar vaak, maar is vooral trots als een pauw op haar waren. We moeten alles zien, ze legt het nog mooier neer en glimt. Als we een keer een pondje espardeñas willen (zeekomkommer) moeten we maar even bellen, regelt d’er zoon wel (€€€).