Ik kreeg een sms van mijn vriend Folkert, naar aanleiding van ons telefoongesprek, hij in Bussum, ik in de file in de Ardennen. Ons plan was om donderdag om 3 uur s’middags in één keer naar Frankrijk te rijden, maar file bij Brussel en bij de Luxemburgse grens deden ons besluiten wat te gaan reserveren in Nancy. “Nou”, zei hij, ” je vind vast wel een leuk adresje in de rode guide (Michelin)”.Dat werd dus Grand Hotel de la Reine, klinkt goed toch? Gelegen aan de beroemde Place Stanislas is dit oude majestueuze hotel een parel in de kroon van de Concorde groep, althans dat pretenderen ze. Ons appartement was wat aftands, maar prima, de kinderen moesten even wennen aan het idee om één kussen te delen, maaar dit werd al snel opgelost. Na een kwartiertje in de bar te hebben gewacht op de barman (il arrive tout-de-suite, maar niet heus) betraden we de Louis Seize (tenminste dat zei ze!) eetzaal, die half gevuld was met lokale bezoekers. Op de vraag of ze iets voor de kinderen konden maken, werd na consultatie met de chef, het voorstel gedaan een stuk kalfsvlees met gebakken foie gras te serveren! Enfin, we beginnen met een flesje Saint Joseph van Chapoutier (F, 2002) die bij Isabel niet echt aansloeg. De amuses, rilletes van sardines op toast en risotto met een toastje krab, zijn redelijk, maar niet echt uitgesproken qua smaak. Ik neem vooraf een stukje gebakken foie gras, wat bijna van mijn bord waait, maar best prima, en Isabel een combinatie van rauwe coquilles St. Jacques met sushi gevuld met coquilles. Ik zie haar gezicht tijdens de eerste hap betrekken en vraag om het te proeven. Een smaak van ammoniak en losse slijm vult mijn mond terwijl mijn neus ook hevig protesteert, ik weet niet hoe snel ik alles op het bord moet uitspugen. De aangesnelde mevrouw neemt alles mee, terwijl ik haar probeer uit te leggen dat de coquilles waarschijnlijk na het kerstdiner in een hoekje van de koeling zijn blijven liggen. Ze is 2 minuten later terug, met hetzelfde bord, zet dat voor Isabel neer en zegt dat de meer dan penetrante smaak en lucht wordt veroorzaakt doordat ze zijn gemarineerd in notenolie. Ik dreig de gordijnen in brand te steken als ze niet onmiddelijk alles weg haalt, daar het woord bedorven de lading niet dekt, en windt me langzaam een beetje op. Alles gaat weg, Isabel krijgt opnieuw de kaart en de stemming zit er goed in! De kinderen krijgen ieder een bord met zo’n cloche erop, die er niet wordt afgehaald, dus nieuwsgierig beginnen ze onder die koepel te gluren. Uiteindelijk weet ober 1 ober 2 te vinden om tot actie over te gaan en vinden ze ieder twee kleine lapjes kalf, zonder foie, maar met witte rijst, op hun bordjes. Mijn hoofdgerecht zijn twee miniscule stukjes lamsrug, met een toastje met ondefinieerbare prut en een dakpannetje van chorizo. De Côte Rôtie les Becassses, weer van Chapoutier (F, 2000) moet de avond redden, samen met een stukje kaas. We duiken de mand in, Isabel laat zich nog een paar uur wakker houden door een vuilniswagen onder ons raam, en we besluiten hier nooit maar dan ook nooit meer te komen.
Folkert, leve de guide? Het is een handig hulpmiddel, maar volg je instinct en ga niet zoals ik voor makkelijk, lekker beneden in het hotel, maar ga de straat op en laat je leiden door neus en ogen. Stommeling die ik ben!!
