Ik probeer al 2 jaar naar Le Pristine te gaan, volgens mijn vriend de Dutch Foodie het beste restaurant wat hij kent (en hij is er 5 keer geweest). Le Pristine is van chef Sergio Herman, de foodies kennen hem o.a. uit Oud Sluis ⭐️⭐️⭐️ en Pure C ⭐️⭐️, en nu dan in Antwerpen, met een filiaal in Singapore (tijdens wat research over Herman stuit ik op een bericht dat hij in 2024 in Antwerpen weer zelf achter de kachel kruipt in ‘Oud Sluis en Beyond’). Ik boek een heerlijk hotel wat er recht tegenover zit, Les Nuits, zodat we na het diner alleen maar hoeven over te steken. We zijn er om half 8 sharp helemaal klaar voor!
Als we na een minuut of 10 een kaartje krijgen en een minuut of 10 later de lieve Xavier komt vragen of we wat willen drinken vertel ik direct dat we dat niet alleen graag willen, maar dat we ook komen eten, dat we allemaal in het vak zitten, ons enorm verheugen, en dat als ze een avondvullend programma voor ons hebben bedacht dat we dat hartstikke leuk vinden maar dat er ook nog 2 van onze vrienden 2,5 uur naar huis moeten rijden (Plute woont bovenin de Noordoostpolder en moet Gijs eerst droppen in Ouderkerk). Een tikkie gas op de lollie zouden we enorm waarderen, “geen probleem, c’est noté”.
Er komt water en wijn en er komen toastjes met een soort brandade met een bronzen crunch.
Giel is hier eerder geweest en zegt dat we absoluut het amuse-plateau moeten nemen, “is waanzinnig…” dus dat doen we. Dat het plateau per 2 personen komt maakt helemaal niet uit zegt Xavier, we kunnen het gewoon voor 5 bestellen, en dat moet ook wel want alles behalve de krabsalade is per persoon geportioneerd.
Het plateau ziet er inderdaad waanzinnig uit, met oesters met granité van grapefruit, krabsalade met kaviaar (de laatste wordt door een lief meisje met trillende handjes aan tafel op de krab gelegd),
haring met wat witte en groene zalfjes, een ijskoude gamba en een lauwe langoustine die snel afkoelt omdat ze op het ijs ligt (althans het bakje). Tot zover geen vuiltje aan de lucht behalve dat de 2 plateau’s voor 4 ipv voor 5 personen zijn gemaakt. “Geen probleem, dat lossen we zo op”, alleen is ‘zo’ wederom een ruime 20 minuten later, wat jammer is want zo missen we allemaal een hapje. Slordig!
Bij bestelling vraag ik expliciet om gerechten die we met zijn allen kunnen delen dus Xavier zegt “dan moet je in ieder geval de steak tartaar nemen, met Taleggio (kaas), courgette en kaviaar, in een ring van gele-, en bovenop mini groene-, courgette, en wat geschaafde truffel.
Het is lekker, no doubt about that, het is heerlijk, maar als je dit met zijn 5-en deelt heb je dus allemaal een ruime cocktaillepel (denk aan een grote theelepel). De salade van kreeft is beeldschoon en superlekker, en wèl heel goed te delen. De kreeft ligt ruim om de sla heen, en is, zoals veel van de gerechten, afgemaakt met kaas, hier met geraspte stracchino (Italiaanse roomkaas) en kersen, die niemand van ons in het gerecht herkennen.
De hamachi (Yellowfin) met Zeeuwse mosselen en artisjok heeft ook weer wat raspkaas bovenop en heeft voor iedereen een plakje.
Er komt raviolo (dat is er dus 1) carbonara met coquille, porcini en amandel, die allemaal in individuele bakjes zitten, prima!
De garganelli (een soort penne) komen met ossobucco, paddenstoelen, gorgonzola en herfsttruffel, en zijn lekker maar net iets te al dente (“randgevalletje” roepen 2 chefs aan tafel)
De 2 zeebaars-filets van de bbq (die je nauwelijks herkent onder een laag crème en kaas), komt met aardappel, en de Marzano tomaat die erbij komt is gevuld met oktopus (koud, maar dat hoort).
Orechiette “Zeelandaise” wordt geserveerd met langoustine, Zeeuwse schelpjes (kokkels en mosselen) en nduja. Het gerecht moet besteld worden voor 2 personen, wat we ook doen want we ‘sharen’ immers, wat betekent dat er normaal gesproken 2 halve langoustines bovenop liggen. Omdat we met zijn 5-en zijn krijgen we 3 halve langoustines (!)
Gijs moet altijd zoet dus dat wordt de chocolade met kastanje en sinaasappel die zo uit een luxe patisseriewinkel lijkt te zijn weggelopen, prachtig.
Er komt ook tiramisu die in een ingenieuze aluminium constructie op tafel wordt gezet maar eenmaal verlost van het stalen omhulsel soort van wegloopt, dramatisch effect, dat dan weer wel, en erg goed van smaak.
De bom, maar dan echt, is het Le Pristine ijs ‘a la minute’, met vanille en gekarameliseerde noten. Het is een hoge toren met koekjes eromheen, superlekker en zo uit de Carpigiani softijsmachine (dat verzin ik niet maar dat verteld Xavier).
Het is half 12 en we zijn 4 uur verder. Het lijkt wel of we straf hebben gekregen voor onze initiële vraag of we een beetje à tempo konden eten. Peter en Gijs haken af en rijden terug naar huis. De achterblijvers nemen nog een staartje wijn, een Bellini en een kopje jasmijnthee aan de bar en likken de wonden.
Le Pristine| Lange Gasthuisstraat 13|Antwerpen| 🇧🇪
NB we waren hier op 2 november, dat is dus best even geleden. Ik heb het verhaal nu 10-12 keer teruggelezen, bijgeschaafd, aangepast want ik vind Herman een koning en er gingen toch een paar dingetjes mis. Ik ga zeker terug, maar niet met een grote tafel (6) en alles delen, gewoon lekker met zijn tweeën, en weer slapen aan de overkant.