Op weg naar de Spaanse Costa doen we het rustig aan, dat wil zeggen qua rijden. Eerste dag stoppen we in Beaune, in het hart van de Bourgogne, en verheugen we ons op een gastronomisch maal bij La Cèdre*, aanpalend aan ons prima hotel. We krijgen de keuze uit een klein tafeltje voor de haard, of een iets groter tafeltje aan het einde van een aangebouwd gangetje en kiezen voor de laatste. Mijn angst voor deze cul-de-sac is gegrond, na 15 minuten wachten halen we zelf het water van het bijzetttafeltje naar ons toe.

We krijgen de kaart, 4 voorgerechten, 3 visgerechten en 4 vleesgerechten en ik ga voor de langoustines en de tongfilets.

We starten met een croutonnetje met sardine, een bitter paprikahapje en een bitterbal van chèvre, waarna een prutje van champignons met stukjes mozarella en groene asperges. Weinig hoopgevend… De langoustines zijn super, krokant en hebben smaak, maar de langoustines liggen in een soort rijstenpap met wat saffraan, dus het krokant gefrituurde huidje van 2 van de 3 langoustines is al helemaal zacht. Jammer!

De 2 op elkaar geplakte tongfilets (1/2 tong, € 46,=) met kruidenkorst is op zich smakelijk maar heeft net wat teveel hitte gehad en is dus aan de droge kant. Dit zou geen ramp zijn als er een lekkere saus bij zat maar ook hier heeft de invasie van het schuim toegeslagen, je ziet iets, maar het is er niet. De poivrade zou wat meer smaak kunnen hebben, erwtjes zijn prima.

Ondanks dat we geen dessert willen krijgen we toch een hoop zoet op tafel, wat we laten staan, en we nokken voor 22.00 af om Colombia-Uruguay te kijken.

De volgende dag is het niet veel beter. We meren af in Collioure bij Les 3 Mas, eten een waanzinnige salade van verschillende tomaten en mozarella voor de (late) lunch en dalen na een zinderende Nederland-Mexico af richting kiezelstrand en restaurant La Balette*.

De tafeltjes staan in cabaret-opstelling voor de ongewassen ramen die een prachtig uitzicht bieden op de baai van Collioure, en op de vraag of ik bij het raam mag zitten, er is nog 1 tafeltje vrij, mag dat natuurlijk niet want die is lang geleden, wel 2 maanden geleden, gereserveerd. “Door mij” zeg ik bijdehant “want ik heb ook 2 maanden geleden gereserveerd”. “Nou…, deze gasten hebben al in november gereserveerd, dus gaat u lekker op de 3^de rij zitten”. Als ik halverwege mijn eerste glas water ben, en de snack van ansjovisprut met een oud broodstickie, mogen we verhuizen naar het tafeltje aan het raam. Wat een onhandigheid….!

Ook hier weer een menukaart met 4 voorgerechten, 3 visgerechten en slechts 2 vleesgerechten. Er zijn wel wat menu’s maar die zijn allemaal weer opgebouwd uit gerechtjes van de à la carte.

Ik start met gemarineerde ansjovis gerold in rolletjes rettich en dat is precies wat het is, terwijl de vrouw gaat voor de salade van rouget met geconfijte tomaat. De tomaten zijn waarschijnlijk allemaal opgegaan in onze lunch-salade, want ik zie ze niet, en de rouget heeft weinig smaak. Is het overigens ouderwets om bij een salade een blaadje of wat “sla” te verwachten…? De lamsrug met amandelkorst en “kaviaar” van courgette is wat het is. Correct gebraden, beetje saus, beetje garnituur, het is allemaal geen vetpot…

Bottom line, want daar gaan we naar toe. Een michelinster in Frankrijk zegt helemaal niets, ik weet in Amsterdam zo 10 zaken die direct een ster, misschien wel 2 zouden mogen hebben als we meten met deze maat. Als je eet in zaken als Ron gastrobar, Visaandeschelde, het Bosch, Lute (jaja, allemaal vriendjes, maar wel goed vreten…!) dan kom je op je sterrentocht door La Douce France bedrogen uit!