Le Bel air in Courchevel 1650 is één van de weinige restaurants in de 3-Vallées die niet meedoen aan kaviaar, champagne en peperdure bordeaux tijdens de lunch, maar gewoon een salade, steak tartare en île flotante bieden. Ze zijn natuurlijk niet gek, dus voor niets is het niet, maar door het niet bieden van excessen houden ze de Russki’s buiten de deur.
Aan het einde van het eerste “eitje” (kleine cabinelift) in 1650, dus ook bereikbaar voor voetgangers, is het een enorme maar sfeervolle eetschuur met meerdere terrassen, waar het bij zonnig weer uitpuilt van lokale en geïmporteerde beau monde.
Patron Christophe is een koning, heeft tijd voor iedereen en kent geen stress. Je zou zeggen, en je leest het al een beetje tussen de regels door, een wereldzaak, en dat is het ook, maar niet als je om 1 uur hebt gereserveerd op het terras, om kwart over 1 binnenkomt en er net een wolk voor de zon gaat en je liever, samen met 200 anderen binnen zit. Christophe regelt het voor je, en vanaf dat moment raak je verzeild in een soort chaos. Dat gebeurde gisteren dus. In een wijk ergens boven in de nok, van een jong ge-tongpierced menneke, die het niet aan kon, ging rennen, alles liet vallen, alles vergat, steeds harder ging rennen, ging zweten, enfin een drama. Voor het eerst in de historie, ik kom hier 30 jaar, zag ik irritatie bij Christophe.
De boeuf is prima, paar droge stukje, maar de tartare is hier fenomenaal, hoewel je die natuurlijk gewoon zelf moet maken. Het is allemaal prima, ondanks de late sla, de irritatie om de ober, het gedoe, maar de eerder gereserveerde desserts (de formidabele île flotante moet je bestellen als je binnen komt anders is het op) arriveren conform afspraak, en als we ter afsluiting de koffie op de A1 locatie op het terras drinken is het weer als vanouds. Na de traditionele jaarlijkse familiefoto van Jean Pierre buiten in de sneeuw crossen we weer de slecht geprepareerde piste’s af en voel ik me oud. Mooie dag!
