We gaan een weekje naar de Côte, lekker niks doen, en vertrekken na “kerstavond met de kids” op 1stekerstdag. In één keer rijden vinden we net te ver dus willen we ergens onderweg stoppen en dan op dag 2 rond de lunch aankomen, maar waar kun je nu rond Lyon op 25 december een beetje fatsoenlijk eten…? Nou, vrijwel nergens. Alles is dicht en wat er open is zit al maanden vol als ik op 15 oktober ga kijken. Mijn oog valt op La Pyramide in Vienne, van chef Patrick Henriroux, 2 Michelinsterren. Mèt kamers, wat handig is want de honden gaan mee, zo kunnen zij tijdens het diner vakkundig de kamer herinrichten, terwijl wij beneden lekker eten. Alle seinen staan op groen, boeken maar.
La Pyramide in Vienne is een wereldberoemd adres. Hier kookte vroeger Fernand Point (1897-1955), de grondlegger van de Nouvelle Cuisine en leermeester van Paul Bocuse. Point heeft jaren 3 Michelinsterren gehad die na zijn dood behouden bleven dankzij zijn weduwe Mado en haar equipe (jaren hing zijn portret nog in de keuken met een dagelijks vers boeket ernaast).
De reservering krijgt 8 weken later een staartje als ik de zoveelste bevestiging krijg, nu met het Kerstmenu en of ik daar mee akkoord ga… Nou ik wel maar mijn vrouw een stuk minder want er staan allemaal zaken op die zij niet eet (zee-egel, alikruiken, hert, truffel), en al helemaal niet meer nadat ze het ‘normale’ menu ‘saveurs’ heeft gezien op de online-kaart wat er super uitziet. “Kunnen we dat niet krijgen” mail ik tegelijkertijd met de lijst van uitzonderingen. “Ik heb u toch gezegd dat we alleen een kerstmenu hebben” is het antwoord. Het taalkundige verschil tussen ”ik stel u ons kerstmenu voor en kunt u zich daarin vinden” en “we hebben alleen een kerstmenu, helaas pindakaas” laten we maar even voor wat het is. Oh, en de mail komt ook nog met de afsluitende melding dat we de reservering ook nog mogen annuleren… (maar de hotelkamer al niet meer want daar zijn we net een dag te laat mee.) Enfin, ze hebben de “allergiën”, we zien wel waar het schip strandt.
De ontvangst in de gang van het hotel is hartelijk, we worden door een soort rouwkamer-voorportaal geleid en komen door een electrische schuifdeur de zaal binnen waar de kleuren zwart en geel domineren. Er is gedekt voor 60 couverts, er zijn er 6 als we binnenkomen en wij zijn de laatste 2. De tafel in een soort hoek is voor ons en ik zit naast een soort uitstekend wandje waardoor ik slechts de lege tafels zie (6) en verder geen mensen (dan weten we nog niet dat we om 19:35 de laatste gasten zijn).
Enfin, ze doen hun best, zijn alleraardigst, en we starten met een tomatensapje met allerlei garnituren en 3 verschillende amuses. Omdat ik low on carbs leef (en geen alcohol drink, wat het tomatensap verklaart) hebben ze voor mij de amuses wat aangepast; steak tartaar met eidooier-dopjes, een soort kussentje met zachte kruidenkaas, en een soort bitterbal van schaaldieren, prima!
Er komt nog een amuse, zee-egel met stukjes aardappel, pickles van bloemkool en een schuim van Chateau Grillet, een fabelachtige wijn. De egel is prima, het schuim smakeloos.
Het eerste gerecht van het menu is een terrine de foie gras gevuld met een stuk coquille (je gelooft het niet…) en een garnituur van citrus aangemaakt met Dom Pacello, een of andere vruchtenlikeur uit de Elzas waar de chef ambassadeur van is. De terrine is mooi maar voelt wat rul aan, de geleirand eromheen is top. De coquille heeft geen smaak en het garnituur duwt alles wat je verder probeert te proeven naar de achtergrond.
“Tournedos Rossini de la mer, bar, calemars, boudin et bigorneaux” heet het tussengerecht wat staat voor een plak van een rol waar zeebaarsfilets in zijn ‘gevangen’, daarop een plak gebakken bloedworst, wat stukjes baby-calemares, 2 alikruikjes en een jus van varken ernaast. Lastig gerecht en to be honest niet echt in de kerstsfeer.
Pièce is een stukje hertenbout, perfect gegaard, dat dan weer wel, met een garnituur van biet en een saus van hert met wat Djebenah buna, wie kent het niet. Welnu, ik ken het niet maar ik zoek het aan tafel snel op. Djebenah buna is een koffielikeur gemaakt van Ethiopische koffie, en, je raadt het al…, ook uit de Elzas. Voor de vrouw geen hert maar een stukje zeeduivel met een wat vissige saus maar wel met hetzelfde garnituur als het hert. Als ik wat zinnigs over het hert moet zeggen…, het is best!
We nemen geen zoet dessert, geen suiker voor ons, maar wel wat van de Vacherin salé chaud, confitures des treize desserts, crème de Macvin (Macvin is een likeur van druivenmost en Marc uit de Jura). Één heerlijke lepel warme, met Macvin zacht gemaakte, Vacherin Mont’ d’Or, met daarnaast één lepel mix van nootjes, sukade en rozijnen. Armoe…
Resumerend, super-aardige luitjes, dat wel, maar een teleurstellend verlopen avond die goddank niet te lang duurde (19:35 aan tafel, 21:05 kwam de thee door). Het kopje verveine-thee aan het einde mag overigens worden bestempeld als een van de hoogtepunten (want uit eigen tuin).
La Pyramide|14 Boulevard Fernand Point| Vienne|F