Koffie’tje in de naya en of we go naar de markt. Eerst naar de bakker waar we waanzinnig broed proeven en bestellen voor de volgende dag. Het menu staat redelijk vast maar er kan nog van alles gebeuren dus we beginnen op de markt bij de vis en bestellen louvina en makreel, gefileerd graag!

We doen geen koffietje maar gaan meteen door naar de groente voor courgette en tomaat, naar de notenbar voor pijnboompitten en ineens zit ik met een glas wijn in een ansjovisproeverij. Ik proef de waanzinnige ansjovis van Anchoas Codesa, die stuk voor stuk met de hand worden gefileerd en in blikjes gestopt, in ons geval door Macarena, geen grap!

Door naar de buitenmarkt, die op het punt staat om op te breken, voor de aardappels en naar de Carrefour voor de spulletjes die we op de markt niet konden krijgen. Snel naar huis want we hebben vis èn ijs bij ons, waarna Nicoline afhaakt en de mannen gaan lunchen bij Ca Aleix.

Ca Aleix is een bijzondere zaak, een vierkante doos van stukjes ijzeren plaat, en de voorkant wordt gedomineerd door een enorme stalen walvis, op ware grootte. Het restaurant bestaat uit een mooie eetzaal, een hagelnieuwe superdeluxe keuken en een ruime tuin vol met de mooste palmen en olijfbomen (allemaal te koop). Pappa Julio (inderdaad Gulio) doet de orders, mamma binnen de coördinatie, en zoon Alex staat achter het fornuis. Lekker brood, ijskoude maar lekkere tomatenprut om zelf je pan con tomate te maken, en de beste aioli ever. Vooraf delen we calamares op 2 manieren met tartaarsaus, waarbij alleen de gegrilde units echt smaak hebben, en als pièce een van de beste fideuà’s ooit.

Fideuà is een soort paella maar dan van gebroken pasta en eet ik al jaren op het strand in Rosas. Je neemt pasta, bouillon en stukken inktvis en knalt dat na het mengen op een platte schaal in de oven. 13 minuten later heb je Fideua. Alex doet dat anders, namelijk op een paella-brander, zo’n gasbrander met allemaal ringen die steeds groter worden. De Fideuà wordt hier volledig op ‘open’ vuur gemaakt en dat proef je. De laatste paar minuten garen de gamba’s en langoustines pas mee dus niks geen karton, en als finishing touch gaan er nog losse stukjes gamba op. Niet normaal lekker.

Als we om 16:30 van tafel komen moeten we nog wijn kopen, lopen we Maximo tegen het lijf en voordat we het weten zitten we middenin Xavia op een dakterras met een gin-tonic en een Peruaanse ‘puro’ (sigaar). Het kan gek lopen, we skippen de mise en place verder maar voor vandaag en gaan ons voorbereiden op een mooie avond.