Als ik ergens in februari plan om de eerste nacht op weg naar het zuiden in Condrieu te slapen denk ik natuurlijk ook aan een tweede nacht, en een derde want ik reis langzaam en kan pas op maandag op mijn vakantieadres terecht. Zaterdag is een crime voor een lange tocht door Frankrijk, dus het is vrijdag een lange ruk naar Condrieu, zaterdag een kort rukje met een lunchstop bij oude vrienden in Dieulefit, en zondag het laatste stukje naar en in Spanje met een prachtige lunch in Llansa (waarover later meer).

Tweede nacht dus, Sète, onder Montpellier, nooit geweest, Grand Hotel (klinkt goed) aan de kade, restaurant La Coquerie, met een sterretje, op een paar honderd meter van het hotel. De reservering gaat per mail en wordt een maand later beantwoord met de mededeling dat de zaak in andere handen is en geen ster meer heeft maar nog wel net zo goed…, of ik toch wil komen. Ja! 3 weken later gaat de telefoon, dat de zaak in andere handen is en of ik toch wil komen. Jaha…

Sète is niet mondain, dus normaal en best leuk, en we borrelen onderweg naar La Coquerie in een winebar waar de verf nog nat is. La Coquerie ligt inderdaad een paar honderd meter van het hotel maar dan wel voornamelijk omhoog, en het regent. Als we hijgend en doorweekt op klif aankomen zegt de vrouw de legendarische woorden:” hier kan het niet zijn, dit is een cafetaria”. We zijn er! La Coquerie is overgenomen door een man van middelbare leeftijd en een piepjonge chef, Guilhem Blanc Brude. De eerste geasisteerd door een maître met een Michelin-achtergrond, de tweede door een prachtig meisje die óók lekker kan koken, en met zijn 4-en bestieren ze die avond de 3 2-tjes en een tafel voor 7, en meer past er ook niet in.

Als ik chic een Saint Veran op de kaart aanwijs vraagt de maître of we niet lokaal willen drinken, en zo ja neem dan de Frissons d’Ombelles van Domaine de la Marfée (F, 2016), die de helft kost. Een geweldig advies. Er komt tarama van een klein type makreel met aardappelchips, een petit pain met mossel en geconfijte tomaat, en een koekje van Parmezaanse kaas, tijm en rozemarijn, dat zo lekker is dat we er nog 2 vragen, en er 4 extra krijgen.

Er is één menu en dat begint met gebrûleerde makreel met gerookte mosterd van abrikoos en anijsblad, en de vrouw zegt direct “ik ben bang dat dit niet mijn keuken is”, wat bij de in garnalen gepaneerde pijlstaartinktvis met jus van langoustine en linguini van courgette nog licht doorsuddert terwijl ik geniet want het is juist wel de mijne.

De wijn is op en ik heb een lekkere Meursault gezien. “Als u lokaal wilt heb ik ook een mooie domaine de Montcalmès uit de Languedoc (F, 2016)”. Scheelt weer de helft en weer een gouden tip. Topgozer.

De geconfijte ui met een mouse van verse geitenkaas, met makreel en shizo valt goed, zelfs bij de vrouw, die eigenlijk niet van geitenkaas houdt,

en de lijngevangen zeebaars met salade van courgette, “eau de tomate verveiné” (uitgelekte tomaat met verveine), poeder van kappertjes, gerookte olie, mout en honing is superlekker(zie boven). Pièce is kip uit Aveyron à la plancha, ik ben nooit zo dol op kip, maar deze is perfect van cuisson, met spinazie, crème van ansjovis en millefeuille van biet en aardappel. De millefeuille is superleuk, en de vederlichte ansjovissaus geweldig.

Er komt ijs van “lait fermenté” (dikmelk/karnemelk/hangop) met fleur d’oranger (oranjebloesem), jam van gefermenteerde abrikoos, en krokante zaden van courgette, zonnebloem en praliné, (wow…, dat zoetje van de praliné), en een mousse van koffie op een sablé van amandel, met crumble van Valrhona chocolade en karamel.

Er komt nog een glaasje Ploussard van Les Granges Paquenesses uit de Jura (fris rood, F, 2016) terwijl we op de taxi wachten, maison! Een geweldige ervaring, dat moge duidelijk zijn, waarbij aan het verwachtingspatroon meer dan ruim wordt voldaan. De gedronken wijnen, mocht je in de buurt zijn, komen van Cave Au Vin Vivant (6 rue André Portes) of van Caves Notre Dam (2 rue Frédéric Mistral).

La Coquerie | 1 Chemin du Cimetiére Marin | Sète | restaurantlacoquerie.com