Let’s refresh; 3 jaar geleden boekte ik La Coquerie in Sète, kreeg een maand van tevoren bericht dat ze een nieuwe eigenaar maar dus geen ster meer hadden, of we nog wilde komen. Hebben we gedaan, fantastische avond (kun je hier lezen) en Guilhem zijn ansjovissaus staat prominent in mijn Sausbijbel.

De jaarlijkse fètes de Saint Louis zijn bij ons aan de kade dus we parkeren 3 straten verder en sjouwen de bagage door de brandende zon naar ons tijdelijke huis (Marcel The Suites, superleuk). Voor onze deur, we zitten echt eerste rang,  proberen 2 mannen elkaar, met middeleeuwse lansen als ware ze ridders, van een boot te duwen, voortgedreven door ieder 12 roeiers. Een spektakel, aangevuurd door duizenden mensen, een levend orkest, èn een nog levendiger presentator die met veel decibelen over de gracht gilt. Het zo gewenste middagslaapje zit er bij de vrouw niet in, ik tik rustig mijn verhaaltjes over het diner van gisteren en de lunch van vandaag.

De weg naar La Coquerie is rommelig omdat het overal feest is. Er is geen taxi te krijgen maar het lukt Google Maps ons uiteindelijk naar de plaats van bestemming te brengen en we worden ontvangen als oude vrienden. De oudere meneer van de vorige keer heeft zijn plek afgestaan aan een mooie jonge  vrouw, geassisteerd door een tweede mooie jonge  vrouw die vrijwel direct meldt dat ze uit Bruxelles komt en Nederlands verstaat, altijd fijn! La Coquerie heeft binnen maar 4 tafels maar in de zomer op het terras 7, 5 tweetjes en een vijfje, dus 17 couverts is what is. Ze serveren een ‘menu des yeux couverts’ waarbij je van tevoren je allergiën kunt doorgeven en dan moet je maar zien wat er komt. Bij mij is dat eigenlijk alleen truffel uit een flesje en blauwe kaas, de vrouw gaat iets verder met wild, lamsvlees en enge dingen uit de zee. Bij de eerste snack is het meteen raak! Murex, ‘escargots de mer’, zeeslakken uit zo’n gestekeld huis, licht bepoederd en met wat selderijzaadjes, ik heb er lekker 2!

De wijnkaart is prachtig en wordt, weet ik van de vorige keer, samengesteld door 2 lokale wijnwinkels. Die mensen kennen hun vak en ik klaarblijkelijk nog lang niet want ik ken er behalve de Meursault van Mikulski niet één. In het verhaaltje van 3 jaar geleden ben ik lyrisch over de Frissons d’Ombelles van Domaine de la Marfée en die hebben ze nog steeds (F, 2020). Heerlijk! Het menu bestaat de eerder genoemde snack, een apéritif-hapje, een amuse bouche, 2 voorgerechten, een visgerecht, een vleesgerecht en 2 desserts, kom maar op!!

De amuse bouche is een kleine bao (gestoomd broodje) met wat gepaneerde buik van zeewolf en een dotje miso-mayonaise, lekker…, èn een gefrituurd stuk van de kelk van een courgettebloem met een crème van gefermenteerde perzik en een jus van langoustine. Bizar lekker!

De tartaar van mul doet de rommelige ceviche van de lunch direct vergeten, komt met wat stukken perzik en is overgoten met een lauwe Hollandaisesaus met wat tuinkers. Mooi, liefdevol gerecht met alles in balans.

Door met scheermessen met mooie stukken tomaat, waarbij ik de belofte uit deze vakantie elke dag tomaten te gaan maken/bereiden/eten maar dan wel echt super-tomaten, dat wordt nog een lastige… Verder een coulis van tomaat met knoflook en amandel, en een vinaigrette van mosselwater, prei-olie en borage. Last but note least wat tomatenwater op smaak gebracht met goudsbloem.

We stappen over naar een nieuwe witte wijn, althans niet echt nieuw want die dronken we 3 jaar geleden ook, Domaine de Montcalmès uit de Languedoc (F, 2019) en de vrouw haakt af. Niet alleen moet zij terug rijden door de heksenketel van Sète, maar de reis tot nu toe en die gebroken k..teen beginnen hun tol te eisen. De ravioli van caillé de chèvre (stremsel van geitenmelk) met inktvis, geconfijte ui, paprika en bonenkruid is lekker, en weer val ik in de prijzen want Isabel is niet van de geit en begint nu echt tekenen van vermoeidheid te tonen.

De zeewolf met ansjovissaus lijkt een oude bekende, althans de saus, maar die is nu versterkt met saffraan en hierin onderscheidt zich de meester. Ik proef vis, ansjovis in de saus en zeker ook de saffraan maar niets overheerst, het is als een gelukkig huwelijk.

Ons gelukkige huwelijk begint ondertussen krasjes te vertonen want de vrouw wil liggen ‘dan neem ik wel een taxi’… We middelen op nog 1 gerecht, het pièce en laten dan de desserts voor wat ze zijn. Samen uit-samen thuis! Ons laatste gerecht (snik) is lamsrug (makreel voor Isabel) met courgette, pastinaak, kikkererwt, coulis van courgette met salie, en een werkelijk geweldige pompoen-harissa puree.

Het afscheid is emotioneel, de mannen (Guilhem en ik) balen dat we de desserts missen, de vrouw zit al in de auto, parkeert op onnavolgbare wijze achteruit om vervolgens via Kesteren-Heerenveen naar het hotel te rijden (kort gillend, daarna zwijgend hahaha).

La Coquerie in Sète, ik kan het echt iedereen aanraden, ja ook met jonge kinderen. Chef Blanc Brude kookt als een jonge god met alleen maar producten uit de omgeving. De service is met een constante smile en Sète is een ouderwetse Franse badplaats met een goede mix tussen toerist en lokaal. Ongelooflijk trouwens dat die gozer geen ster heeft…

La Coquerie | 1 Chemin du Cimetiére Marin | Sète | LDF

Note; toen de lieve mevrouw zag dat ik moeite had haar informatie over de gerechten in mijn telefoon te ‘kloppen’ zei ze:” ik heb het straks wel gewoon uitgeschreven”. Ik dacht nog aan een A4-tje uit de printer, maar nee hoor…