Om in het heerlijke Intercontinental te zitten moet je natuurlijk ook wat terug doen. We zitten hier met z’n allen op een employees rate, zeg maar 75% korting, dus zijn Alain en ik een dagje employees. De Amerikaanse consul generaal is uitgenodigd met wat andere hotemetoten en er moet lekker gekookt worden. We zijn speciaal een ochtendje naar Menno in Ouderkerk geweest voor wat moleculaire scholing en hebben 2 gerechten die klinken als een klok. De samenwerking gaat tussen ons, de Italiaanse executive chef Rolando, Australiër Andy en de Chinese chef Andy. Voorbereidingen geschieden in de banqueting keuken waar ondertussen ook een buffet voor 300 man wordt voorbereid. Een heksenketel, met een chaos in de koelingen, temperaturen die oplopen tot 40°C en van die wokbranders die het geluid maken van een starfighter (en dezelfde hitte afgeven). We vinden een hoekje en doen onze mise en place samen met kok Vinh. Het is allemaal niet zoveel werk, we zijn niet helemaal gek, maar gaan wel voor de winst.

Na 2 uurtjes zijn we klaar, drinken een koffietje en gaan met onze kar naar beneden en installeren ons in het à la carte gedeelte van de keuken waar het een nog grotere klerezooi is. Het restaurant is hier exact 4 weken open en iedereen moet zijn weg nog vinden. Ons gerecht is als 2de en 4de gerecht geplaatst in het menu maar nadat chef Andy (China) zich verspreekt ten overstaan van het publiek wordt het 3de en 4de. Rolando bijt het spits af met een gerecht van verschillende groentepuree’s, waarna Chinese Andy met Pekingeend op 4 laagjes vruchten, eigen bouillon en een hoop versiering komt. Een plaatje maar verschrikkelijk ingewikkeld. Hierna zijn wij aan de beurt met tartaar van zilvervis met gehakte oester, komkommer, limoen, schuim uit de kidde van Spaanse peper, dragonsneeuw en gebakken lotuswortel. Het gaat erin als koek, en we gaan direct door met babykreeft in court bouillon met limoenblad, garnituur van spek, taugeh en doperwt, en luchtig schuim uit de vijverpomp van de bouillon. Afgemaakt met een blaadje bladgoud een spetterend gerecht. Andy (AUS) doet het pièce; Australische ossenhaas op linzen, met een enorme ravioli en een vinaigrette-achtige saus. Helaas vergeet hij dat er één niet-vleeseter is waardoor we met lauwe borden naar binnen moeten, na 10 minuten gewacht te hebben op de juiste cuisson van een stukje vis. Het mag de pret allemaal niet drukken, en na een enorm ingewikkeld vruchtendessert, meer show dan smaak, hangen we de schortjes weer in de kast en ga ik met Dennis naar de markt. Daar wordt pas gekookt!!