Lieve lezers,

Ik ben d’er weer! Na 16 dagen in het Meander Amersfoort (wat een fijn ziekenhuis, voorzover je over fijn kunt praten want een ziekenhuis is natuurlijk nooit echt “fijn”) hebben ze me vrijdag laten gaan.

(dag 3, 1ste keer op de hometrainer)

Ik ben nog niet in topconditie, zo’n bacterie/ontsteking put redelijk uit, maar het gaat de goede kant op. Verwacht nu niet dat ik direct weer volle dagen in de keuken ga staan om lekkere dingen uit te proberen en met jullie te delen, maar ik ga mijn best doen weer een beetje op te starten (en dat gaat lukken).

Eerst even iets anders… Voor wie het niet weet, maar werken in de verpleging is geen baan, dat is een roeping, echt waar! Je wilt het niet weten maar 16 dagen in een ziekenhuis doet je kijk op de zorg echt goed. Ik had altijd al respect maar nu helemaal. Wat een fantastische, hardwerkende, gepassioneerde mensen. Geen moeite te veel, geen hindernis te hoog, ik neem een hele grote hoed voor ze af.

Ik had beloofd in het vorige bericht verslag te doen van het ziekenhuis-eten, iets waar elke verpleegkundige-arts-bezoeker direct over begon, maar ik kan eigenlijk niets dan goeds vertellen. Natuurlijk is het thuis lekkerder, maar dat zit ook tussen de oren, ik kan eigenlijk niet veel vinden om over te zeuren, of het moet de pindasaus bij de nasi zijn geweest, want dat was het enige echt niet lekkere. De rest…? Helemaal prima! Op smaak, op tijd, warm en met liefde gepresenteerd (uit de keukens van Sligro heb ik begrepen).

(de kardemummabullar in het midden is een kado van mijn dochter en komt van Selma’s Bakery, Jan van Galenstraat 70 in Amsterdam, heel erg aan te raden)

(de avond voor vertrek kwam Ron even een Nasi Rames brengen, geen slecht afscheid!)