Ik was vergeten hoe slecht de Côte d’Azur is ontsloten en zo doen we op maandagochtend ruim anderhalf uur over een afstand van 70 km om een tour en een proeverij bij Chateau l’Escarelle te beleven. De tour is interessant, de wijnen, veel rosé, wat wit en wat rood, zijn lekker, maar daarna is het toch echt tijd voor de lunch.
De Hostellerie l’Abbaye de la Celle is niet alleen, net zoals Le Relais des Moines, lid van Les Collectioneurs, maar is ook een zaak van Alain Ducasse, en is slecht 4,5 km van Chateau l’Escarelle. Ducasse èn Les Collectioneurs, en de Guide Michelin staan voor kwaliteit dus daar gaan we naar toe. De Abbaye is oud en spectaculair mooi, het restaurant is in het hoofdgebouw en we worden in een soort serre gezet. Onze vraag of we buiten kunnen eten wordt negatief beantwoord, vanaf 1 oktober wordt er niet meer buiten geserveerd. Het is vandaag 3 oktober en 26ºC om 12:30, en binnen best warm.
Aan tafel starten we met een lekkere witte wijn, Gavaison Emotion (F, 2016), wat anchoïade met crudité’s en wat sticks van granen en komijn. Lekker!
We gaan voor het menu Signature maar onze Steef mist daarin wat foie, dus we bestellen los bij het apero hun paté-en-croûte van volaille en foie gras, met condiment van dragon en wat zuur (zie boven). De foie moet je met een vergrootglas zoeken, de smaken zijn okay (degene die mij vaker leest proeft dat dit geen laaiend enthousiast verhaal wordt). Er komen 2 amuses, een avocadoschuim met citroen, en een vitello tonato, die er beiden wat povertjes bij liggen, vooral de vitello.
Eerste gerecht is kreeft met dezelfde groentes die eerder bij de anchoïade werden geserveerd. Ze noemen ze nu ineens ‘legumes à la Grecque’ maar ze smaken hetzelfde en er zit een redelijk zwakke schaaldierensaus bij.
Gerecht 2 is ‘oeuf de Ferme frit’, een gefrituurd ei met een (te) dikke korst die aan tafel wordt opengesneden, met schuim van mais en wat paarse vijg. Het tempo zit er goed in en we stappen over op de lekkere viognier van Bomont de Cormeil (F, 2016).
Het visgerecht dat voor het pièce komt is ‘poisson de petite pêche’, vis van een klein bootje, vandaag rouget-filet, met artisjok en olijven, en een vissaus. De cuisson van de vis is top, er is geen graat te bekennen, maar de saus is bitter.
Het gaat ons een tikkie te snel dus we nemen een kleine pauze. De sommelier (V) is niet alert en zo gebeurt het dat de rode wijn wordt geserveerd terwijl het pièce al op tafel staat, maar het mag de pret niet echt drukken. De rode wijn is van hetzelfde huis als de witte, Bomont de Cormeil maar nu van Syrah (F, 2019), en prima. Pièce is Mieral duif met pompoen, het boutje apart gestoofd. De duif is rosé besteld en heeft een perfecte cuisson, niet normaal goed, maar de saus is weer bitter, alsof ze te ver hebben ingekookt en de boel daarna weer hebben afgezwakt. De pompoen komt uit eigen tuin maar kan niet in de schaduw staan van de waanzinnige pompoen die we gisteren bij La Brigantine hebben gegeten. Niets aan.
We vinden het kaasplateau wat mager, een tomme de Hautes Alpes, 2 chèvre, één met en één zonder as, en een kleine brebis (schapenkaas). We zijn de laatste tafel die kaas krijgen en dat zie je, het is een klein slagveld. De ernaast geserveerde venkeljam wordt unaniem uitverkoren tot lekkerste smaak van de lunch. Dessert is ‘comme un Tatin’, een soort deconstructed tarte Tatin met appelmoes, een met spijs gevuld koud appeltje, wat crunch, en tonkabonen-ijs. De mannen noemen het een soort kinder-toetje.
Er komen nog wat mignardises, deegbakjes met wat peer en kleine cake’jes met crème en amandelen en we nemen de koffie buiten op het terras, want in de serre is het ondertussen bloedje-heet.
Ik kan kort zijn, het is een teleurstellende ervaring. Bij het afrekenen vraagt de maître of we hebben genoten waarop ik wat zuinig kijk. Hij vraagt me waarom en ik vertel hem eigenlijk wat ik hierboven heb opgeschreven. Hij is heel erg ‘désolée’, en daar blijft het bij.
Hostellerie l’Abbaye de la Celle|Provence|F