…is toch wel het mooiste wat er is. Met 5 goeie maten rond de tafel, proeverijtje van Toques & Clochers, en een beetje inborrelen. Kaasje, worstje, olijfje met ansjovis en relaxation. Thomas is aan de beurt, nadat we de vorige keer bij Marco de hele kelder hebben leeg gedronken (geen paniek, netjes blijven slapen) leek het ons beter wat dichter bij huis te blijven. En als je niet steeds wordt bijgeschonken maar alles zelf moet doen gaat het tempo ook wat minder hard. Thomas heeft ‘m uit de broek laten hangen en begint met carpaccio van coquilles met een vinaigrette met wat truffelolie en dragon. Normaal gesproken ben ik niet zo van de trufffelolie maar deze is zo licht, echt een druppeltje, en valt prima. 

Pièce is heerlijke lamscoteletjes met wat gebraiseerde venkel, verse pasta en een door zijn vrouw die ochtend gemaakte pesto. Helemaal lekker. Zijn vrouw, volgens mij heet ze Caroline, ik ken haar niet, is die ochtend het huis ontvlucht richting het zuiden, verstandige keuze, maar niet na het maken van die pesto en een geweldige pavlova. Wauw, Caroline……

We doen een beetje omgekeerde volgorde, want na de pavlova gaan we aan de kaas, maar daar wordt dan de komende uren nog vanaf gescharreld. We komen vervolgens onder leiding van gespreksleider en chef Thomas allemaal een keer aan de beurt wat ook wel weer opfrist en om 1 uur nok ik af. Als ik in m’n onderbroek voor de spiegel sta op zoek naar mijn tandenborstel, kom ik er achter dat m’n portefeuille en telefoon nog bij Thomas op de keukentafel liggen. Terug dus, nog een half glas wijn, en andermaal voor de spiegel… De spiegel en ik zijn de volgende dag geen vrienden, ik drink overigens nu echt nooit meer, en ik wordt wakker tijdens de kantinedienst die ik samen met vriend Erik heb op de school van de kids. Normaal heel druk, nu geen moer te doen, kruipen de uren voorbij en kijk ik de saucijzenbroodjes uit hun warme kastje…. Straks maar weer eens even een voorzichtig wit wijntje proberen….