Alles in Hong Kong is anders dan voor COVID. Er zijn minder toeristen, een hoop winkels en restaurants zijn dicht en zelfs de flagship store van Shanghai Tang is niet meer (alles van dit prachtige merk gaat nu online, en er zijn nog 2 kleine units op de airport, maar we dwalen af). Mijn laatste bezoek aan Ho Lee Fook is alweer een paar jaar geleden en ik at hier super-goed.
Ho Lee Fook zit in een druk uitgaansgebied (voor de kenner, het is een paar minuten wandelen van Lan Kwai Fong). De entree in het smalle marktstraatje is onveranderd, je komt zo’n beetje in de keuken binnen en daalt dan via het lucky-cat trappenhuis af naar beneden. Wat vroeger zwart was is nu felrood, met pluche stoeltjes, behang met grote bloemen en een spiegelplafond. Cool! De muziek staat keihard en de akoustiek is een drama dus dat wordt de hele avond gillen terwijl de bediening in gele jasjes heen en weer rent.
De lekkerste dingen van de kaart, zoals de “famous Peking duck” hebben een 72 uur notice wat jammer is en maar wel duidelijk vermeld staat op de reserveringsbevestiging. Ik heb er overheen gelezen en klaag er onterecht over wat ons wel allerlei voordelen oplevert zoals direct een bordje san choy bao, heerlijk aangemaakt kurobuta varkensgehakt met citroenblad en pomelo (je neemt een blad sla, legt er wat gehakt op en die gaat vervolgens als een soort sämm naar binnen).
We starten met wat ‘herrie’ op tafel, om met de woorden van vriend Ferry te spreken, zoals de bizar-lekkere Chongqinq kipvleugels die in een zee van pepers liggen.
De pepers eet je uiteraard niet op maar die geven wel een soort licht verlammende allure aan het gerecht waarbij niet alleen je tong maar je hele mond gaat tintelen. Top. Ook lekker zijn de 3 dim sums, krab-garnaal-biet, paddenstoel, jicama-wortel, en kip-zwarte knoflook.
Er komt een okonomiyaki met garnalentoast, een soort licht krokante eierkoek, met Japanse mayo, Bull Dog sauce (bekend van de katsu sando), geschaafde witte kool, aonori (gedroogd zeewier) en katsuoboshi (gedroogde en geschaafde bonito). Superlekker maar ook deze verdwijnt als sneeuw voor de zon, het grote nadeel van delen zullen we maar zeggen.
Richting de hoofdgerechten zijn de meeste gestoomde vissen al “uit”, wat ik niet heel erg vind en zeker niet om half 10 wat in China (en ook in Hong Kong) al best laat is om te eten. Gelukkig zijn er nog wel scheermessen met glass noodles, ‘oude’ knoflook, en bosuitjes. Ze zijn overheerlijk, en dat vindt zelfs onze Spaanse gaste, en die kan het weten!
De crispy skin pork belly met Chinese mosterd is lekker maar wordt al snel vergeten als de Kurobuta char sui op tafel komt. De honey-glazed pork, afgebakken op houtskool steelt de de show, wat daarna niet helemaal geldt voor de wagyu short rib met Kampot peper en honingsaus. De smaak is best okay maar in ieder stuk vlees, wat al is losgemaakt van het mega-stuk bot, zit wel een oneetbare zeen of een pees-einde. Een hoop gerommel…
Aan de groentes is veel aandacht besteed. De broccoli is perfect gegaard en heeft een zweem van gember en knoflook, de okra is niet slijmerig, heeft een goede zwartebonensaus en drijft in de crispy knoflook. De crispy fried rice met ei, preserved meat & sausage (lap cheong), crispy taro en bosui valt tegen want smakeloos.
Onze lieve mevrouw in haar oranje vestje rent zich de hele avond uit de naad en komt voordat we überhaupt het woord dessert hebben uitgesproken (ik kan eigenlijk wel rollen) met French toast (een enorme wentelteef) met daarop kokosijs en ernaast een bakje ahornsiroop wat ze er overheen pleurt, waarna direct een soortgelijk bakje met gecondenseerde melk. Het is niet de gedroomde combi van Eric (bolletje vanille-ijs met chocoladesaus) en ook niet die van mij (frisse lucht) maar ook deze gaat erin als koek. De tafelgenoten krijgen ook nog een shotje lycheelikeur die ik beleefd afsla, het is allemaal een feest.
Resumerend; superlekker eten maar I’m getting a little too old for this shit. De meer-dan-uitstekend-werkende airco staat op 15ºC zodat ik de hele avond met harde tepels zit, en dat ligt niet direct aan het gezelschap noch aan de omgeving, en je moet elkaar in de oren gillen en dan nog is het moeilijk verstaanbaar. Een tafelgesprek is sowieso onmogelijk. Wel lekker eten… (leuk om te weten, Ho Lee Fook is onderdeel van de Black Sheep group, een restaurantgroep die ‘zwarte schapen’ zoals ex-boeven, een tweede kans geven. Niet iedereen die er werkt is zo’n schaap, maar toch…)
Ho Lee Fook|蘇豪 3-5號地下|Elgin St.|Central| 🇭🇰