De laatste op de lijst(**), gisterenavond om half tien sharp, met m’n vriendin Charlotte. Ik ben hier al een paar keer geweest, altijd lekker maar de bediening is meestal wat traag. Kennelijk wordt ik herkend en besluiten ze mijn vorige ervaringen te toppen. Holy mack!
Als amuse beginnen we met een velouté van bloemkool met een kleine bruschetta met een oester. Erg lekker maar het maakt de mens wel dorstig. Hier is uitsluitend wat aan te doen door de sommelier, horen we, die inderdaad constant de andere op kijkt en loopt. De toon is gezet. Uiteindelijk bestellen we een Argile, domaine de la Rectorie (F, 2004), terwijl het eerste gerecht, een velouté van waterkers met zwezerik en kikkerbillen al voor ons neus staat. We zijn een uur binnen. Dit wordt gevolgd door een tartaartje van verse krab met een emulsie van zee-egel, getopt met wat Aquitaine kaviaar. Mooi! Gelukkig gaat het bijschenken in een dusdanig rap tempo dat de witte wijn al bijna op is, vrij irritant. Het volgende hapje is cavatelli (een soort ovengedroogde pasta) gemaakt a la risotto, met chorizo, courgette en coquilles St. Jacques. De wijn is op en we stappen over op een Pic St. Loup, domaine de l’Hortus, grande cuvée van Jean Orliac (F, 2003), rap gevolgd door een stukje op houtskool gegrillde foie gras met een chutney van kerst. De foie is top, maar de chutney van kerst hadden ze zeker over van kerst. Een mierzoete brei van suiker, dadels, pruimen, noten en verzin zelf maar wat je verder in een kalkoen kunt stuffen, sinaasappel e.d. Niet te eten zo zoet. Ondertussen merken we dat ons menu Inspiration volledig door elkaar is gegooid, dit 4de gerecht had eigenlijk het 2de moeten zijn. leuk! Het pièce is een stukje lamsvlees met artisjok, wortel, gepofte knoflook en gierst, prima, hoewel de saus meer aan een dunne lijm doet denken, maar de lol raakt er een beetje af. De wijn wordt aangevuld, ondanks herhaaldelijk verzoek dit niet te doen, alsof we ieder moment met de trein mee moeten, en we moeten 3 keer om een nieuw flesje water vragen. De kazen zijn mooi, o.a. een lichtgerookte en geschaafde schapenkaas, de pannecotta van gember met granité van peer prima, en er is nog iets met chocolade. Om het goed te maken komt de sommelier ineens met twee glaasjes Maury, la preception de Echternach, die gelukkig ook op de rekening staan. Vermeldenswaaard is de macaron die een crème van gezouten boter in zich draagt. Waanzinnig! De rekening moeten we beneden, bij een tochtige voordeur en temidden van wachtende taxi-klanten betalen, dit omdat er maar 1 pinpasmachine is, die niet zo’n lange draad heeft. Ik betaal A. niet met een pinpas en B. is het lor draadloos. Op de vraag of alles naar wens was antwoord ik dat dat niet zo was, dat het eten top was maar de service klote. Dit wordt afgedaan met een sorry, desolée, en de taxi staat voor. Bye…..