Wat vorig jaar goddank niet is gebeurt, gebeurde dit jaar wel. Als je ergens waanzinnig gegeten hebt kan het de volgende keer best wel eens tegenvallen. Vorig jaar 2 avonden achter elkaar gezocht naar superlatieven, dit jaar een hele andere ervaring. 

Andere setting, met zijn 8-en aan tafel in plaats van samen aan de bar, waarbij er 4 (team Ron) de hele menukaart bestellen. Rob en de mannen van Brandt en Levie bestellen net zoals ik gewoon keurig 4 kleine gerechtjes, we gaan los.

De chef, Bo, is er zelf, nadat hij de hele dag op de stoel achter me in de circustent heeft gezeten, en het is volle bak. Anne uit Ecuador bedient onze tafel perfect, en het eerste gerecht is superlekker, gebakken cantherellen met een zachtgegaarde eidooier, gepickelde vlierbessen en een hint van gesmolten kaas. 

Ondertussen ruilen de mannen van Ron de bordjes onderling uit en bespreken hun bevindingen, zoals ik al zei, een andere setting! Tweede gerecht valt tegen, tartaar van rund, handgesneden natuurlijk, met lumpfish-eitjes (Snotolf volgens Ronald Houben) en piment d’Espelette. Weinig tot geen structuur en een bittere nasmaak. Derde gerecht is weer prima, zachtgegaarde varkensbuik met krokante chips van artisjok, truffel en citrus, net zoals het 4de gerecht, “charred” rundvlees met rode biet. Mooie truc, dat charred, blijkt puree van geblakerde aubergine te zijn. 

We wachten nog een ronde af, team Ron loopt wat achter, voordat we aan de desserts gaan. Ik twijfel tussen bosbessen met olijven, niet van elkaar te onderscheiden op het bord, of de topper van vorig jaar, scherven van yoghurt met zoute karamel, en kies voor de laatste. Desillusie, het gerecht kan niet in de schaduw staan van die van vorig jaar, gek!

We verkassen naar de tuin, nemen helaas afscheid van Anne, en krijgen een blonde bitchy Deense die ons met moeite nog een drankje brengt. De druppel…, teleurgesteld!