De tocht naar Fès is niet superspannend en we komen na een vroeg vertrek ruim op tijd aan in het kolossale maar niet gezellige Marriott hotel. Mijn kamer, mèt een tweezitsbank maar zonder bed, blijkt een suite waarbij het bed in de kelder staat. We vragen de concièrge om touristische hulp en ze regelt binnen een half uur een auto en een gids, wat natuurlijk een ruim uur duurt.

De medina van Fès is de mooiste en een van de oudste van de wereld en onze nieuwe vriend Rachid zal ons daar wel eens even rondleiden. Hij denkt daar 3 uur over te doen maar we overtuigen hem dat we aan een uur genoeg hebben. Even de geur opsnuiven, en daarna willen we lunchen.

Rachid kwijt zich van zijn taak en het eerste kwartier is geweldig. Veel food, slagers, groente, olijven, vis, enfin alles wat ik leuk vind, maar daarna gooit hij de toeristenwinkel-commissievanger-tour erin. Bij de derde tourist-trap blijven we alleen nog maar op de drempel staan en willen we niet meer naar binnen, Rachid raakt ontregeld. Als we wel een keer een winkel ingaan die wij luek vinden loopt hij door, verliest ons, raakt in paniek en wordt pissig.

We zien leuke dingen hoor, straatje van de kleding-ververs, pleintje van de koperslagers (spijt dat ik geen beslagen koperen tajiine heb gekocht) maar Rachid is meer bezig met zijn telefoon en zijn eigen boodschappen dan met ons.

Als ik na het afgesproken uur vraag waar de auto staat zijn we er zogenaamd vlakbij maar duurt het alsnog 3 kwartier. Aangekomen op het auto-plein is er natuurlijk geen auto, “over 5 minuten…”, dus stappen we na een kwartier in een klein busje die ons, zonder Rachid, naar het hotel brengt. Rachid heeft onze verdwijntruc uiteindelijk door en staat 12 minuten later hijgend maar vooral gillend naast ons. Ik betaal de afgesproken 300 dirham (€ 30) en hij druipt af. Slechtste gids ooit!

Diner is met een deel van de groep bij la Maison Blanche aan de overkant, niet vermeldenswaardig maar prima. De volgende dag rijden we uneventfull naar Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko, pakt Eric de laatste bekeuring

en checken we het ontbijtbuffet uit in het Sofitel, wat 5 minuten eerder is gesloten hahaha. We varen in een uurtje met de Ferry naar Algeciras en het zicht op The Rock (Gibraltar) betekent dat we over een kwartier weer op Europese bodem staan. Adieu Maroc (leuk land hoor).