Ofwel Ferme de la Carcasse maar laat ik bij het begin beginnen. Vriend Sander Overeinder (je weet wel van VRR) wees me jaren geleden op een site met allemaal leuke biologische eetadressen. Nu is er de in de Morvan volgens Michelin niet zoveel te beleven dus kijk ik op het kaartje van deze site en zie ik dat we een krap uur van de hoog aangeprezen Ferme de la Ruchotte zitten. Snel gereserveerd want het is klein en maar 4 dagen per week geopend, èn alleen voor de lunch. Ze hebben 3 ecotables (een soort bio-sterren) en de zaak is in handen van een ouwe rocker genaamd Fred Ménager. Een stoere kerel met tatoo’s en een baard, maar wel opgeleid door Alain Chapel en andere grootheden.
Het is nog best even zoeken maar na 2 rondjes om de kerk komen we na een tocht door een diep donker bos bij de idylische Ferme. Parelhoenders, zo maar 100, en zwarte varkens die in de modder wroeten, de vrouw besluit per direct vegetarisch te worden, althans als Piggy daalijk op het menu staat.
De ontvangst is aardig en we worden aan een lange tafel geplaatst. Links zit een stelletje, rechts zit de moeder van de baard, de rest van de tafel (een meter of 3) is leeg. Als we vragen of we aan het einde van de tafel mogen zitten, corona-technisch wel zo handig, worden we een beetje gek aangekeken, maar het mag. De baard kijkt misprijzend uit de keuken de zaal in…
Het menu staat op een schoolbord en bevat o.a. boudin noir, waar Isabel en ik allebei niet van houden, Ik zet me er overheen, ben wel benieuwd, zij niet en op de vraag of er voor haar iets anders kan worden gemaakt verdwijnt de mevrouw naar de keuken. Het antwoord is even later of ze het niet toch wil proberen want deze is echt heel anders dan normaal. Na 3 keer nee gaat Isabel door de knieën. We discussiëren nog even over de wijn, ik wil een Meursault, ze hebben er 2 waarvan 1 vin nature en 1 biologisch. Ik ben niet van de vin nature, zij vindt dat ik ‘m toch moet nemen, wat ik lekker niet doe!
De gougère bij het apero is superlekker en zo ook het eerste gerecht. Gepocheerd ei op een crème van pastinaak, met gefrituurde chips van selderijknol, met een flinke plak truffel (2 voor mij, de vrouw is er niet dol op), uitzonderlijk lekker. De baard legt hem (zijn baard) in mijn nek en vraagt of alles bien gaat (“tout va bien?”).
Isabel begint, zoals verwacht, te rillen als de lillende stukjes bloedworst voor haar worden neergezet. Voor mij is dit ook geen favoriet maar eerlijk is eerlijk, het is erg lekker, zeker met de geconfijte pompoen. De vrouw laat het bord in zijn geheel staan, en we krijgen na de debrasse weer een misprijzende blik uit de keuken.
Buiten het menu (van € 62 pp) kun je extra kikkerbillen bestellen, wat ik doe. Ze zijn klein, dus een hoop werk, maar superfijn (zie boven)! De baard komt nogmaals vragen of het “bien” gaat. Ondertussen staan er bij de andere gasten allemaal gietijzeren Creuset stoofpannen op tafel met grote stukken volaille. Isabel is bang dat het zo’n lieve parelhoen is maar het is kip, alleen bij ons wordt ‘ie niet in een pan maar op een bord geserveerd. Voor Isabel ligt er een drumstick, een vleugel en een halve filet (een kip heeft 2 filets) op het bord, bij mij ligt één drumstick en een volledig karkas (ik heb het bord voordat ik de foto maakte met geen vinger aangeraakt!).
De mevrouw zegt dat er nog voldoende vlees aan zit maar dat ik ook eventueel wat met mijn vrouw mag delen… Ik ben volledig stupéfait. Op de vraag waarom wij als enige geen pan maar 2 bordjes hebben moet ze even nadenken…”we hebben niet genoeg pannen” is het antwoord. De witte boontjes uit Tarbes zijn prima maar ondertussen moeten we zo lachen, ik heb zelden zoiets meegemaakt.
De kaas, van allemaal lokale boertjes is prima, het brood erbij waanzinnig. Het dessert is gepocheerde peer met chocolade-banaanijs en een soort gekarameliseerde popcorn. De peer is nog veel te hard en heeft daardoor, en door het ontbreken van lekker stoofvocht, geen smaak. Het ijs is gesmolten tot een koude mousse maar wel erg lekker.
We gaan d’eraf, slaan de koffie over en betalen de forse rekening (de duurste en slechtste lunch van de week). De mevrouw weet er nog een “au revoir” uit te persen, de baard, toevallig ook net in de zaal, keurt ons geen blik waardig.
Veel plezier!!