Als je het doet dan moet je het goed doen, dus na een paar heerlijke dagen in Mexico zijn we nu in New York. Op de dag dat de 50 Best Restaurants, de oude “San Pellegrino” was er een gerucht op Twitter of Instagram dat Eleven Madison Park op 1 zou komen, dus ik heb meteen gereserveerd en “mocht” nog op vrijdagmiddag om 12.30 aanschuiven aan de lunch.
Paar kleine dingetjes die me nu 3 weken later heel erg zijn bijgebleven.
- wat een ongezellig hok
- wat een geweldige bediening
- wat een waanzinnig eten, No 1, by far!
Goed, de entrée is supergoed, meteen aan tafel, fles water, wijnkaart en de eerste amuse. Je hebt hier vrij weinig te vertellen, als je reserveert “koop” je eigenlijk meteen het Tasting menu, wat bestaat uit highlights van de afgelopen 10 jaar:
- gougères (leeg kaassoesje) met geraspte Gruyère (2006)
- zee-egel cappuccino met Peekytoe crab en bloemkool (2006)
- Little Neck clams in een velouté van clam, met Parker house rolls (2011)
- rolletje van garnaal met avocado en yoghurt (2007)
- foie gras “en torchon” gevuld met esdoornsiroop, met ontbijtkoek (2004)
- tartaar van wortel met roggebrood (2012)
- tarbot met courgette en kalebas-bloesem (2007)
- “winter in Provence”, truffel, selderijknol, aardappel en verse chèvre (2009)
- gepocheerde kip met truffel, aardappel en asperges (2010)
- “melk en honing” met schuim van melk en bijenpollen (2010)
- chocolade met pindakaas en popcorn-ijs (2008)
Tussen de gangen door worden we naar de keuken gehaald waar in de hoek een soort ijs-cocktail wordt getoverd in een bad vloeibare stikstof. Ik weet totaal niet meer wat het was want we kijken beiden met verbazing naar de zeker 30 koks die staan te buffelen. Bizar!
We slaan de koffie over (zo’n rare gewoonte, een wamre bittere drank nar zo’n waanzinnig maal) maar er komen nog zoetigheden, een fles speciaal voor Eleven Madison Park gemaakte apple-brandy wordt op tafel gezet, en 2 tasjes met lekkere spulletjes , koekjes, granola, voor ons ontbijt voor morgen, het kan niet op.
Oh ja, we hebben ook nog wat gedronken, althans ik, de vrouw bleef na Momofuke even aan het water. De vrouwelijke sommelier raadt me de Fanucchi-Wood Road Trousseau, vin gris (USA 2013) Russian River Valley aan, de op één na goedkoopste wijn van de kaart van 60 pagina’s. Leuk!
Resumerend, No 1, by far, en kijk eens wat ze op de rekening zetten…
er staan nog heel veel meer foto’s van deze waanzinnige lunch op Facebook, just click!